ارائۀ مدل تصميم‌گيري جهت تعيين سيستم مناسب براي ارتقاي ايمني راه‌هاي برون‌شهري با استفاده از سيستم استنتاج فازي

ايمني ترافيك يكي از چالش هايي است كه در زمينه حمل ونقل مطرح مي شود. عامل انساني در بسياري از گزارش ها به عنوان عامل اثرگذار در رخداد تصادفات جاده اي معرفي مي گردد. روش هاي متنوعي جهت كنترل رفتار رانندگان و جلوگيري از انجام تخلفات وجود دارد. در يك دسته بندي كلي مي توان اين روش ها را در دو دستۀ سنتي و نوين تقسيم بندي نمود. در حال حاضر بحث استفاده از سيستم هاي هوشمند به شدت مطرح بوده و در بسياري از موارد تصميم گيري در ارتباط با بكارگيري اين سيستم ها در راه هاي مختلف تنها براساس قضاوت كلي صورت مي پذيرد. در حاليكه اين سيستم ها داراي مزايا و معايب متنوعي بوده و هر يك ممكن است در شرايط مشخصي داراي اولويت بكارگيري باشند. در اين مقاله در نظر است تا 4 گزينه شامل : عدم نياز به كنترل راه، كنترل راه با حضور پليس، استفاده از دوربين هاي ثابت جهت ثبت تخلفات و استفاده از سيستم‎هاي هوشمند ايمني در راه با يكديگر مقايسه شود. اين گزينه ها داراي تفاوت هاي قابل توجهي به جهت محدوديت كاربرد، هزينه بكارگيري و تعمير و نگهداري، ميزان دقت و تناسب با مشخصات راه مورد نظر هستند. در اينجا با سيستم استناج فازي يك مدل تصميم گيري جهت انتخاب گزينۀ مناسب براساس 7 معيار توسعه داده خواهد شد. مدل پيشنهادي براي يك مطالعه موردي در استان كرمان جهت تعيين گزينه مناسب در 5 محور به كار گرفته خواهد شد. براساس نتايج تحقيق مي‎توان گفت كه استفاده از مدل پيشنهادي مي تواند در استفاده اصولي از انواع روش هاي كنترلي جهت ارتقاي ايمني راه ها با لحاظ كردن معيارهاي مختلف فني و اقتصادي موثر باشد.