تحليل عوامل مؤثر بر نحوه گذران اوقات فراغت در شهر تهران (نمونه موردي: منطقه 22)

اوقات فراغت جزء جدايي ناپذير زندگي روزمره در دنياي امروز است. امروزه اوقات فراغت عرصه اجتماعي نويني است كه شناخت عوامل و بررسي ميزان نقش و تأثير آن بر اوقات فراغت فعال و غير فعال نقش به سزايي درمديريت شهري دارد. از اين رو در تحقيق حاضر با استفاده از روش اكتشافي در پي شناخت عوامل مؤثر بر اوقات فراغت در منطقه 22 شهر تهران است. اين تحقيق از نوع كاربردي و به لحاظ زماني مقطعي است. روش گرداوري داده‌ها بصورت پيمايشي و ابزار آن پرسش نامه است. اين تحقيق با بكارگيري روش‌هاي آماري استنباطي سعي نمود كه ضمن تجزيه و تحليل نوع روابط ميان متغيرهاي مستقل تحقيق (عملكردي، امنيت، زيبايي شناختي، حمل و نقل، اقتصادي، زيست محيطي و امكانات زير ساختي) و متغير وابسته (اوقات فراغت فعال و غير فعال)، به شناخت بيشترين تأثير و كمترين تأثير متغيرها نائل شود. نتايج تحقيق نشان داد ميزان تأثير و همبستگي عوامل در نوع اوقات فراغت (فعال و غير فعال) متفاوت است. به عبارت ديگر اوقات فراغت داخلي يا غير فعال كمتر تحت تأثير محيط خارجي و شرايط زمينه‌اي قرار دارد. اما در طرف ديگر اوقات فراغت فعال يا خارجي در منطقه 22 تهران به شدت تحت تأثير شرايط زمينه‌اي و محيط بيروني است. مؤلفه‌هاي زيبا شناختي و امكانات زيرساختي بيشترين رابطه را با اوقات فراغت فعال و مؤلفه‌هاي اقتصادي و عملكردي و اقتصادي كمترين تأثير را دارند. در اوقات فراغت غير فعال. بيشتر ضريب تأثير مربوط به مؤلفه امكانات زيرساختي و كمترين آن مربوط به مؤلفه اقتصادي است.