ارزيابي و سنجش تفاوت فضايي در ميزان برخورداري از شاخص هاي تاب آوري (نمونه موردي: منطقه يك كلانشهر تبريز)

بروز سوانح غيرمترقبه يك موضوع جهاني است كه عدم آمادگي و تاب آوري در اين زمينه مي تواند منجر به خسارات فراواني شود. لذا تاب آوري راهي مهم براي تقويت جوامع شهري با استفاده از ظرفيت آن هاست. در اين راستا هدف اصلي اين پژوهش بررسي تفاوت در ميزان برخورداري از شاخص هاي تاب آوري در سطح سه ناحيه منطقه يك كلانشهر تبريز است. اين پژوهش از نظر نوع هدف كاربردي و از نظر روش، توصيفي از نوع پيمايشي است. داده هاي مورد نياز با استفاده از مطالعات كتابخانه اي و بررسي ميداني در سطح خانوار گردآوري شده است. جامعه آماري خانوارهاي ساكن منطقه يك كلانشهر تبريز است كه حجم نمونه طبق فرمول كوكران معادل 382 خانوار برآورد شده است. پس از گردآوري داده ها، تحليل تفاوت در ميزان برخورداري از تاب آوري با آزمون هاي تحليل واريانس يك طرفه و آزمون تعقيبي توكي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه بين نواحي به لحاظ برخورداري از شاخص هاي تاب آوري تفاوت وجود دارد. به طوري كه كم ترين ميزان تاب آوري با ميانگين 173.46، به خانوارهاي ناحيه يك و بيش ترين آن با ميانگين 252.61، به ناحيه سه منطقه يك كلانشهر تبريز اختصاص دارد. از طرفي نتايج حاصل از مقايسه هاي دو به دو نواحي نيز نشان مي دهد كه ميانگين تاب آوري ناحيه يك در مقايسه با نواحي دو و سه به ترتيب 34.931 و 79.157 برابر كمتر مي باشد و تاب آوري ناحيه دو در مقايسه با ناحيه سه، 44.226 برابر كمتر مي باشد اما ميزان تاب آوري ناحيه سه در مقايسه با دو ناحيه ديگر به ترتيب 79.157، 44.226 برابر بيشتر مي باشد. در ادامه پژوهش پيشنهاداتي جهت بهبود وضعيت تاب آوري محدوده مطالعاتي ارائه شده است.