پايش خشك سالي طي دوره رشد پوشش مرتعي، استان اردبيل

هدف از اين پژوهش پايش خشك‌سالي مراتع استان اردبيل طي دوره رشد مرتع مي‌باشد. بر اين اساس از داده‌هاي بارش و دماي ماهانه 4 ايستگاه سينوپتيك استان اردبيل (اردبيل، خلخال، مشكين‌شهر و پارس‌آباد مغان) طي دوره آماري 2016-1996، به‌منظور محاسبه شاخص خشك‌سالي فازي (SEPI) در 4 بازه زماني 1، 3، 6 و 9 ماهه استفاده شد و همچنين از تصاوير ماهواره‌هاي لندست TM و OLI به‌منظور تهيه نقشه‌هاي طبقه‌بندي كاربري اراضي بر اساس مدل حداكثر احتمال و محاسبه شاخص‌هاي پوشش گياهي NDVI، EVI، SAVI و LAI استفاده گرديد. به جهت بررسي رابطه بين شاخص‌هاي موردمطالعه، از ضرايب همبستگي پيرسون (R) و ريشه ميانگين مربعات خطا (RMSE) بهره گرفته‌شده است. نتايج حاصل از طبقه‌بندي نشان داد كه وسعت مراتع استان اردبيل طي سال 1394 نسبت به سال 1377، هم در بخش مراتع قشلاقي و هم در بخش مراتع ييلاقي كاهش ملاحظه‌اي را نشان مي‌دهد. بر اساس نتايج SEPI وضعيت خشك‌سالي طي سال‌هاي 1390 تا 1395 بيشتر از ساير دوره زماني موردمطالعه مي‌باشد. نقشه‌هاي پراكندگي پوشش گياهي بر اساس الگوريتم طبقه‌بندي درخت تصميم‌گيري و طبق شاخص NDVI براي ماه‌هاي موردمطالعه تهيه گرديد. همچنين بر اساس نتايج به‌دست‌آمده از ارزيابي شاخص نشان داد كه بالاترين همبستگي بين شاخص NDVI و شاخص SEPI 6 ماهه مشاهده مي‌شود و كمترين ضريب ميانگين مربعات خطا نيز بين شاخص SAVI و شاخص SEPI 6 ماهه وجود دارد ولي به‌طوركلي مناسب‌ترين شاخص براي پايش خشك‌سالي مراتع استان اردبيل شاخص NDVI و SEPI 6 ماهه مي‌باشد.