بررسي عوامل موثر بر سوء تغذيه در ايران: كاربرد رهيافت خود رگرسيو با وقفه هاي گسترده

Investigating the Factors Affecting Undernourishment in Iran: an Application of the ARDL Model

هدف اصلي اين مطالعه، بررسي عوامل موثر بر سوء تغذيه در ايران است. براي رسيدن به اين هدف، از داده هاي دوره 1994 الي 2015 استفاده شد. همجمعي ميان متغيرها، از طريق آزمون كرانه رهيافت خود رگرسيو با وقفه هاي گسترده (ARDL) تحليل شد. نتايج مطالعه، نشان داد كه افزايش رشد اقتصادي، به كاهش سوءتغذيه در ايران منجر مي شود. بنابراين، افزايش رشد اقتصادي مي تواند موجب تسريع تاثيرگذاري سياست هاي غذايي در كاهش سوءتغذيه شود. علاوه بر رشد اقتصادي، خالص كمك هاي رسمي جهت توسعه نيز از جمله عوامل موثر در كاهش سوءتغذيه در ايران است. همچنين، نرخ بيكاري و نسبت جمعيتي كودكان، اثر مثبتي بر سوءتغذيه در ايران دارد. بر اين اساس، يك درصد افزايش در نرخ بيكاري و نسبت جمعيتي كودكان به ترتيب، به 0/26 و 0/1 درصد رشد در سوءتغذيه منجر مي شود. بنابراين، بهبود فضاي كسب و كار مي تواند با افزايش اشتغال پايدار، نرخ سالانه سوءتغذيه در ايران را كاهش دهد. در مقابل، ضريب متغير ميزان مخارج بهداشتي سرانه، هم در كوتاه مدت و هم در بلندمدت، تاثير معني داري بر كاهش سوءتغذيه در ايران ندارد. به نظر مي رسد، يكي از دلايل احتمالي تاثيرگذار نبودن ميزان مخارج بهداشتي سرانه بر كاهش سوءتغذيه، عدم تخصيص هزينه هاي بهداشتي در جهت كاهش سوءتغذيه در كشور است. لذا، ميزان و جهت گيري هزينه هاي بهداشتي مي بايد مورد بازنگري قرار گيرد.

The aim of this study is to examine the factors affecting undernourishment in Iran during 1994-2015. To this end, bound test in Auto Regressive Distributive Lag (ARDL) approach is used to check the co-integration of the variables under study. Results reveal that faster economic growth leads to larger improvements in undernourishment rates. Therefore, increased economic growth can accelerate the effects of food policies aimed at reducing undernourishment. In addition, net official development assistance can reduce undernourishment. Moreover, unemployment rate and children proportion have positive effects on the undernourishment in short- and long-run. Accordingly, 1% increase in both unemployment rate and children proportion lead to 0.26% and 0.1% growth in undernourishment, respectively. Hence, improvement of business environment by increasing sustainable employment can reduce the annual undernourishment rates in Iran. On the contrary, the per capita health expenditure in both short- and long-term has no significant effect on reducing undernourishment in Iran. It seems that one of the possible reasons for ineffectiveness of per capita health expenditure on reducing undernourishment is the misallocation of health expenditure in the country. Therefore, the amount and orientation of health expenditure should be revised.