بررسي كارآيي آموزش عالي ايران در راستاي دستيابي به توسعه پايدار

Investigation of Iranian Higher Education Efficiency in Line with Sustainable Development

با توجه به نقش بي بديل آموزش عالي در تربيت نيروي انساني ماهر و خلاق، امروزه نه تنها كشورهاي توسعه يافته، بلكه بسياري از كشورهاي درحال توسعه با اختصاص سهم قابل توجهي از توليد ناخالص داخلي خود به آموزش، درصدد هستند از طريق بهبود كمي و كيفي آن، روند رشد و توسعه خود را تسريع بخشند. در اين مقاله، ابتدا با استفاده از مدل تحليل پوششي داده ها، كارآيي آموزش عالي ايران در راستاي توسعه پايدار با لحاظ ملاحظات زيست محيطي، مورد بررسي قرار گرفته، و سپس با استفاده از مدل خود رگرسيون با وقفه توزيعي، كارآيي آموزش عالي ايران در راستاي تحقق توسعه پايدار به مفهوم رشد مستمر در بازه زماني 94 - 1369 ارزيابي شده، و نتايج حاصل از مدل اول، مويد عملكرد ناكارآمد آموزش عالي ايران در راستاي توسعه پايدار است. نتايج به دست آمده از مدل دوم نيز بيانگر آن است كه اولا، افزايش بهره وري آموزش عالي ايران، تاثير مثبت و معني داري بر رشد اقتصادي دارد. ثانيا، سرمايه گذاري در آموزش دانشگاهي پس از دو وقفه، بر رشد اقتصادي تاثير مثبتي خواهد داشت. لذا به نظر ميرسد، اتخاذ سياست هاي بلندمدت در قياس با سياست هاي كوتاه مدت در اين زمينه، به توفيق بيشتر آموزش عالي در اثرگذاري بر رشد اقتصادي منجر شود. ثالثا، اثر سرمايه گذاري آموزش عالي بر رشد اقتصادي در قياس با اثر سرمايه گذاري در آموزش هاي عمومي، كمتر است.

As higher education plays an exceptional role in training skilled and creative labor force, today, not only developed countries but even many developing countries devote a major share of their GDP to higher education, intending to expand both quantity and quality of their higher education to speed up the trend of growth and development. In this article, applying the data envelopment analysis (DEA) model, first the efficiency of Iranian higher education is investigated with respect to sustainable development and environmental considerations. Then, applying the autoregressive distributed lags (ARDL) model, the efficiency of Iranian higher education is evaluated with respect to realization of a continuous growth during 1990-2015. The results of the first model show an inefficient performance of Iranian higher education with respect to sustainable development. The second model indicates the following results: First, that the increase of productivity in higher education has a positive and significant influence on economic growth. Second, that investment in higher education has a positive impact on economic growth after two lags, showing that in higher education long run policies are more effective on economic growth than short run ones. Third, that the investment on higher education is less effective on economic growth than investment on public education.