روش شناسي كلامي شيخ طوسي در پاسخ به شبهات مهدويت، با تاكيد بر كتاب الغيبه

آموزه «مهدويت» از برجسته‌‌ترين انديشه‌‌هايي است كه در نگرش ايجابي و سلبي فرقه‌هاي اسلامي جاي گرفته است. پس از غيبت صغرا، فقدان امام حاضر و طرح سوال‌‌هاي ترديد برانگيز درباره امام غايب و انگاره‌‌هاي نوپديد عليه نظرگاه اماميه؛ سبب شد كه انديشمندان امامي، نظير شيخ طوسي در صدد پاسخ‌‌گويي به شبهات برآيند. تحقيق فراپيش با روش توصيفي- تحليلي، شيوه شيخ طوسي را در پاسخ به شبهات مهدويت در كتاب «الغيبه»، بررسي كرده است. واكاوي روش شيخ، افزون بر ارائه الگوهاي متناسب با عصر حاضر در عرصه پاسخ به شبهات مهدويت؛ به فراهم كردن زمينه‌‌هاي جديد در تعميق پژوهش‌‌هاي مهدوي كمك مي‌‌كند. بر اساس يافته‌‌هاي پژوهش، رويكرد شيخ طوسي در پاسخ‌‌گويي به شبهات فرقه‌‌هاي مختلف، علاوه بر كاربست روايات؛ از اجماع، دلايل عقلي، دانش رجال و درايه و اصول بهره گرفته است. در شبهات مفروض نيز افزون بر دلايل عقلي، از تاريخ و آيات قرآن و روايات استفاده كرده است.