بررسي تأثير گونه‌هاي درختي فضاي سبز شهري در تعديل دما و رطوبت نسبي محيط پيراموني (مطالعه موردي: پارك جنگلي آبيدر در سنندج)

افزايش دماي محيط شهري يكي از مهم‌ترين مشكلات زيست‌محيطي در شهرها است. هدف از اين تحقيق اهميت تيپ‌هاي مختلف درختي به‌عنوان راهكاري جهت تعديل دما و سپس پيشنهاد كشت گونه‌هاي تعديل‌كننده دما در شرايط سازگار شهري مي‌باشد. جهت اين كار ابتدا در هر كدام از تيپ‌هاي درختي موردنظر (چنار، زبان گنجشك، اقاقيا، سرونقره اي و كاج) و يك منطقه بدون پوشش درختي با شرايط فيزيوگرافي مشابه به‌عنوان منطقه شاهد، اندازه‌گيري‌هاي دما و رطوبت در چهار جهت اصلي و مركز هر توده در دو فصل تابستان و زمستان به وسيله دماسنج و رطوبت‌سنج ديجيتال، در پنج تكرار انجام گرفت. نتايج آزمون t مستقل براي مقايسه ميانگين پارامترهاي دمايي نشان داد كه در مناطق با پوشش گياهي و شاهد، تفاوت معني داري بين ميانگين پارامترهاي دمايي وجود دارد. به طوري كه مناطق داراي پوشش گياهي در مقايسه با مناطق شاهد در شرايط مساوي هوا و شرايط فيزيوگرافيكي در تابستان 6.4885 درجه سانتي‌گراد خنك‌تر و در زمستان 3.14 گرم‌تر از محيط پيراموني مي‌باشند. نتايج آزمون توكي نشان داد كه از بين گونه‌هاي مورد بررسي، گونه چنار بيشترين ميزان كاهش دما (دماي لحظه‌اي، كمينه و بيشينه دما) در فصل تابستان به ترتيب به ميزان 10.85، 11.95 و 11.25 درجه سانتي‌گراد و گونه سرو نقره‌اي بيشترين ميزان افزايش دما (دماي لحظه‌اي، كمينه و بيشينه دما) در فصل زمستان به ترتيب با مقادير 7.42، 4.25 و 7.021 سانتي‌گراد را نسبت به محيط اطراف دارا مي‌باشد. كل مساحت توده‌هاي مورد مطالعه 2.48 هكتار محاسبه شد كه به ازاي اين ميزان هكتار در فصل تابستان 6.48 درجه دماي هوا كاهش و 3.14 درجه در فصل زمستان دماي هوا افزايش يافت. لذا با افزايش هر هكتار فضاي سبز از نوع گونه‌هاي مناسب 2.61 درجه كاهش دما در تابستان و 1.26 درجه افزايش دما در زمستان را داريم. نتايج نشان داد كه نوع پوشش گياهي مي‌توانند اثر قابل‌توجهي بر اقليم شهري داشته باشند.