افزايش و كاهش عزت‌نفس ناآشكار از طريق ارائۀ محرك‌هاي زيرآستانه‌اي و ايجاد شرطي سازي پاسخگر در دانشجويان دانشگاه

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف همايندي تعدادي محرك مثبت و منفي به روش زيرآستانه‌اي با مفهوم خويشتن دانشجويان انجام شد، تا تأثير اين همايندي‌ها بر عزت‌نفس ناآشكار افراد بررسي شود. روش: روش مطالعه از نوع تجربي با طرح آزمايشي پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعۀ آماري شامل تمام دانشجويان كارشناسي پيوستۀ دانشگاه فرهنگيان كردستان در سال تحصيلي 98-97 به تعداد 956 نفر بود. از ميان آن‌ها به روش نمونه‌گيري تصادفي منظم 90 نفر (45 مرد و 45 زن) از فهرست كل دانشجويان دانشگاه كه داراي ملاك‌هاي ورود به پژوهش بودند به روش تصادفي و به نسبت يكسان در دو گروه آزمايش دستكاري مثبت و دستكاري منفي و يك گروه كنترل گمارده شدند. پس از سنجش عزت‌نفس ناآشكار توسط آزمون ترجيح حروف الفباي نام، به‌عنوان پيش‌آزمون، از نرم‌افزار رايانه‌اي ساخته شده براي دستكاري مثبت و منفي عزت‌نفس ناآشكار استفاده شد. پس از اجراي مداخله بر روي گروه‌هاي آزمايش، مجدداً از شركت‌كنندگان سنجش عزت‌نفس ناآشكار به‌عنوان پس‌آزمون به عمل آمد. يافته‌ها: يافته‌هاي حاصل تحليل كوواريانس داده‌ها نشان داد كه با كنترل اثر پيش‌آزمون، دستكاري مثبت باعث افزايش معنادار (0.001=P) عزت‌نفس ناآشكار و دستكاري منفي باعث كاهش معنادار (0.001=P) عزت‌نفس ناآشكار شد. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه گرچه احساسات مربوط به عزت‌نفس ناآشكار از تجارب دوران كودكي ناشي مي‌شود، بعدها مي‌تواند از طريق به‌كارگيري اصول يادگيري اوليه شرطي‌سازي پاسخگر افزايش و يا كاهش يابد.