الگوي ساختاري رابطة جهت‌گيري مذهبي و نشانه‌هاي سلامت رواني با ميانجي‌گري خوش‌بيني

اين پژوهش با هدف تعيين رابطة متغيرهاي جهت‌گيري مذهبي و نشانه‌هاي سلامت رواني با واسطه‌گري خوش‌بيني انجام شده، كه از نظر هدف، كاربردي و به لحاظ ماهيت و شيوة اجرا، روش پژوهش توصيفي، از نوع همبستگي به كار برده است. در اين پژوهش، متغير جهت‌گيري مذهبي به‌عنوان متغير پيش‌بين سلامت روان و خوش‌بيني نيز به‌عنوان متغير ميانجي رابطة بين اين دو متغير در نظر گرفته شده است. از ميان جامعة آماري پژوهش كه شامل كليه دانشجويان دختر مشغول به تحصيل در سال تحصيلي 94- 1393 در مراكز دانشگاهي دولتي، غيردولتي و غيرانتفاعي، آزاد اسلامي و پيام‌نور استان قزوين بودند، تعداد 380 نفر زن به روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي به‌عنوان نمونة آماري گزينش شدند. خوش‌بيني، سلامت عمومي و جهت‌گيري مذهبي، به‌ترتيب با پرسش‌نامه‌هاي جهت‌گيري زندگي (LOT-R)، سلامت رواني (GHQ) و جهت‌گيري مذهبي آلپورت ارزيابي شدند. پايايي پرسش‌نامه‌ها بر اساس آلفاي كرونباخ به‌ترتيب، 85/0، 79/0 و 83/0 محاسبه و مورد تأييد قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و الگويابي معادله‌هاي ساختاري (SEM) پردازش آماري گرديد. نتايج نشان داد كه بين جهت‌گيري مذهبي دروني و خوش‌بيني رابطة مثبت معناداري و همچنين رابطة بين جهت‌گيري مذهبي دروني و مؤلفه‌هاي سلامت روان (علائم اضطرابي و افسردگي)، منفي معنادار مي‌باشد همچنين مسير جهت‌گيري مذهبي تنها به‌طور غيرمستقيم از طريق خوش‌بيني كاهش‌دهندة اضطراب، افسردگي، و جسماني‌سازي است. نكتة قابل توجه عدم معناداري مسير بين جهت‌گيري مذهبي با مؤلفه‌هاي سلامت رواني مي‌باشد، كه حاكي از فرايند واسطه‌گري خوش‌بيني است. به عبارت ديگر، جهت‌گيري مذهبي به‌طور مستقيم بر كاهش سلامت روان تأثير نمي‌گذارد؛ بلكه از طريق افزايش خوش‌بيني در جهت كاهش اضطراب، افسردگي و جسماني‌سازي پيش مي‌رود.