تدوين و اعتباريابي مدل علّي رضايت زناشويي بر اساس سبك زندگي اسلامي با واسطه‌گري خودمهارگري

هدف اين پژوهش، بررسي رابطة بين سبك زندگي اسلامي با رضايت زناشويي، با واسطه‌گري خودمهارگري است. روش پژوهش، همبستگي و تحليل مسير با استفاده از نرم‌افزار AMOS20 است. جامعة آماري، كاركنان متأهل دولت در شهر تهران مي‌باشد، به‌طوري‌كه 214 نفر از كارمندان متأهل (94 مرد و 120 زن) سازمان حمايت مصرف‌كنندگان و توليدكنندگان ساكن شهر تهران، به صورت خوشه‌اي و تصادفي انتخاب شدند و به سه پرسش‌نامه رضامندي همسران، خودمهارگري اسلامي و سبك زندگي زوجين، با رويكرد اسلامي پاسخ دادند. يافته‌ها نشان داد كه بين سبك زندگي اسلامي و رضايت زناشويي، رابطة مثبت و معناداري (01.0 P) وجود دارد، به‌طوري‌كه سبك زندگي اسلامي، اثر مستقيم و معنادار روي رضايت زناشويي دارد (0.05 P). بنابراين، فرد با سبك زندگي اسلامي، داراي رضايت زناشويي بالاتري است. همچنين، مقدار استاندارد اثر غيرمستقيم سبك زندگي، با واسطه‌گري خودمهارگري، بر روي رضايت زناشويي در سطح 0.05 معنادار مي‌باشد. بنابراين، سبك زندگي اسلامي با واسطه‌گري خودمهارگري، بر رضايت زناشويي اثر غيرمستقيم دارد و دو متغير خودمهارگري و سبك زندگي اسلامي، رضايت زناشويي را تبيين مي‌كنند. افزون بر اينكه بررسي شاخص‌هاي برازش مدل، نشان داد كه مدل علّي رضايت زناشويي، بر اساس سبك زندگي اسلامي، با واسطه‌گري خودمهارگري از اعتبار لازم برخوردار است.