تغيير رهبري و تحول در راهبرد منطقه ‏اي امارات متحده عربي (2014-2020)

امارات تا سال 2000م. عمدتاً به‏عنوان دنباله‏روي رياض در روندهاي امنيتي و سياست منطقه‏اي اين كشور عمل مي‏كرد. از سال 2004م. كه «شيخ خليفه بن‏زايد» به قدرت ‏رسيد در نتيجۀ عواملي چون تثبيت نسبي نقش و جايگاه امارات در نظم منطقه‏اي و بين‏المللي، انباشت ثروت و تقويت روابط با آمريكا، سياست خارجي امارات وارد فضايي جديد شد. وجه مشخصۀ اين دوره كه با وليعهدي محمد بن‏زايد كامل شد، ارائه تعريفي جديد از نقش منطقه‏اي امارات مي‏باشد. تحت اين شرايط، امارات پروژۀ منطقه‏اي خود را در قالب تحركات جديد در حوزۀ ژئوپليتيكي غرب آسيا و شمال آفريقا آغاز كرد. محمد بن‏زايد از زمان رسيدن به مسند قدرت نوعي تغيير در سياست منطقه‏اي امارات به‏وجود آورده است. امارات تحت رياست محمد بن‏زايد سياست خارجي مداخله‏گرايانه‏اي را در پيش گرفته كه هدف آن طرح ابوظبي به‏عنوان يك قدرت منطقه‏اي مي‏باشد. پرسش اصلي پژوهش حاضر اين است كه «سياست منطقه‏اي امارات از زمان روي‌ كار آمدن محمد بن‏زايد چه تحولاتي را تجربه كرده است؟» يافته‏هاي مقاله بر مبناي گزاره‏هاي «نظريۀ تصميم‏گيري» نشان مي‏دهد كه تحول بنيان‏هاي سياست خارجي امارات از جمله دگرگوني در ادراكات، برداشت‏ها، و به‏طور كلي منافع، هويت‏ها و ترجيحات تصميم‏گيرندگان از قدرت نسبي اين كشور در سطح منطقه‏اي و نظام بين‏المللي عاملي بوده كه ابوظبي را به ايفاي نقش منطقه‏اي جديد و مبتني بر حضور فعال در بحران‏هاي منطقه‏اي ترغيب نموده است. روش پژوهش در اين مقاله از نوع تبييني بوده و اطلاعات مورد نياز نيز به روش كتابخانه‏اي و استفاده از منابع اينترنتي گردآوري شده است.