سـالمـنـدان، روايت‌پردازي كودكي و حـافـظـه جمعي

«روايت» و «روايت‌پردازي» بخشي جدا نشدني از حيات روانياجتماعي انساني است؛ تا جايي كه حتي مي‌توان گفت چيزي به نام انسان، بدون اين مؤلفه و مؤلفه همزاد آن، يعني «زمان»، غير قابل تعريف و تصور است. نوشتار حاضر كوششي است در جهت شناخت چگونگي ساز و كار روايت‌پردازي، با عنايت به مفهوم حافظه جمعي و مشخصا ابژه‌هاي خاموش تاريخي در نزد سالمندان. چنين كوششي مي‌تواند به «فهم» چنان سازوكاري مدد رساند و در حد وسع خود، دريچه هايي رو به موضوع مورد بحث بگشايد. البته اين گشايش، مي‌تواند مستقيم يا غير مستقيم و به عنوان هدفي بطئي به سمت مطالعه و يا اقدامات درماني همدلانه بعدي با سالمندان، در ساحت خاطره‌درماني، گشوده شود. ماهيت اين نوشتار، اشاراتي تئوريك و تركيب مفهومي ‌آن اشارات را مي‌طلبد و بدين لحاظ بخشي اساسي از پيكره آن برچنين مبنايي نقش خواهد بست. براي پيكربندي انضمامي داستان اين نوشتار، ميدان مطالعه تجربي آن، جهان روايتي سالمندان كرمانشاهي 82 تا 84 ساله دردسترس انتخاب شده است و ابژه مركزي مورد نظر براي حافظه جمعي آنها در دوران كودكي، واقعه اسكان برخي از لهستاني‌ها در حين حضور متفقين در كرمانشاه، يعني زماني كه آنان بين 6 تا 8 ساله بوده اند، قرار داده شده است. پس از مصاحبه نيمه ساختاريافته با آنان، چگونگي حك عناصر آن ابژه مركزي در «جهان ادراك» شان و جولانِ عناصر پيدا و پنهان آن ابژه مركزي در منظومه روايت‌پردازي­شان تدوين شده است و با تكيه بر مفاهيم تئوريك، كوششي براي بحثي انضمامي انجام پذيرفته است.