اثربخشي گشتالت‌درماني بر افسردگي، تمايزيافتگي، خودشناسي انسجامي و ويژگي‌هاي روان‌شناختي مثبت سالمندان

سالمندي يكي از مهمترين مراحل در دوران زندگي افراد است. با توجه به روند رو به رشد جمعيت سالمندان، وجود مداخلات آموزشي و درماني كه تأثير معناداري بر بهزيستي روانشناختي سالمندان داشته باشد و اميد به زندگي را در آنها افزايش دهد، امري ضروري به نظر مي‌رسد. بنابراين اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي گشتالت‌درماني بر افسردگي، تمايزيافتگي، خودشناسي انسجامي و ويژگي‌هاي روان‌شناختي مثبت سالمندان شهر اصفهان انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه كنترل و پيگيري بود. جامعه پژوهش شامل كليه سالمندان بالاي 60 سال شهر اصفهان بود. در ابتدا به روش نمونه‌گيري در دسترس، دو مركز از ميان كانون بازنشستگان دبيران آموزش و پرورش انتخاب و بر اساس ملاك‌هاي واجد شرايطي، تعداد 40 سالمند به صورت هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمايش و گواه به نسبت برابر (20 نفر) به صورت تصادفي جايگرين شدند. گروه آزمايش 11 جلسه 90 دقيقه‌اي تحت آموزش گشتالت‌درماني قرار گرفتند و گروه گواه هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. ابزار گردآوري داده‌ها مقياس‌هاي افسردگي سالمندان ياساويچ و همكاران، تمايزيافتگي اسكورون و فريدلندر، خودشناسي انسجامي قرباني و همكاران و ويژگي‌هاي روان‌شناختي مثبت رشيد بود. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم افزار تحليل آماري SPSS نسخه 23 انجام شد. نتايج تحليل كواريانس تك‌متغيري نشان داد گشتالت‌درماني سبب بهبود افسردگي، تمايزيافتگي، خودشناسي انسجامي و ويژگي‌هاي روان‌شناختي مثبت سالمندان مي‌شود (0/05 p ). بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان از گشتالت‌درماني به عنوان يك الگوي كارآمد در مراكز مشاوره و روان‌درماني جهت كاهش افسردگي و بهبود تمايزيافتگي، خودشناسي انسجامي و ويژگي‌هاي روان‌شناختي مثبت سالمندان استفاده نمود.