مقايسۀ ميزان سازگاري اجتماعي در بين افراد معتاد و غير معتاد شهر ايلام

بدون عنوان

مسئلۀ اعتياد در كنار بحران زيست محيطي، بحران هسته ايي و بحران جمعيت يكي از چهار بحران مهم بشر در قرن حاضر است بعضي خصوصيات و ويژگي هاي شخصيتي، امكان رفتن شخص به سمت اعتياد را بيشتر مي كند براي مثال اگر فردي به شكلي افراطي خجالتي و كم رو باشد و با مصرف ماده ي مخدر احساس آرامش و اجتماعي بودن بكند، امكان آن وجود دارد كه بخواهد بار ديگر آن ماده را مصرف كند و فرايند اعتياد را به جريان بياندازد. هدف از اين پژوهش، مقايسۀ سازگاري اجتماعي در افراد معتاد و غيرمعتاد شهر ايلام بود كه به روش علي- مقايسه اي انجام شد. جامعۀ آماري اين پژوهش شامل همۀ مردان مصرف كننده و غير مصرف كنندۀ مواد مخدر در فاصلۀ سني 18 تا 35 سال را در بر مي گيرد كه تعداد 100 نفر از آنان؛ به عنوان نمونه، با روش نمونه گيري در دسترس، انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها مقياس سازگاري اجتماعي ويزمن و پي كل بود. جهت بررسي فرضيات از آزمون تجزيه و تحليل واريانس چند متغيري MANOVA استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد كه متغير سازگاري اجتماعي و ابعاد هفت گانۀ آن در بين افراد معتاد و غيرمعتاد تفاوت معنادار در سطح (1P<./0) دارد. بر اساس نتايج اين تحقيق مي توان گفت سازگاري اجتماعي در افراد غيرمعتاد بالاتر از افراد معتاد است.

no abstract