مانع اخلاقي‌زيستن از نظر پولس: زندگي بر حسب جسم و عُجب ناشي از آن

اخلاق پولسي اخلاق فضيلت‌محور است. فضايل مد نظر پولس، يعني ايمان، اميد و محبت، فضايلي هستند كه خدا به انسان داده باشد. به نظر وي، كسي كه به مسيح ايمان آوَرَد، از درون متحول خواهد شد و زندگي‌اش اخلاقي خواهد بود. با توجه به سرشت گناه‌آلود، آدمي قبل از ايمان بر حسب جسم زندگي مي‌كند و برايش امكان تحول و تعالي نيست. طبيعت انساني بدون فيض خدا گرفتار خواهش‌هاي نفساني است. به عقيده پولس، شرط اخلاقي‌زيستن ايمان و بر حسب روح ‌زيستن است و مانع اخلاقي‌زيستن بي‌ايماني و بر حسب جسم‌ زيستن است. مسئله مهمي كه بايد به آن توجه كرد اين است كه چه‌بسا كسي ايمان آورده باشد، اما از بند جسم رها نشده باشد و زندگي جسماني و روحاني‌اش در حال تنازع باشد. در ميان رذايلِ ناشي از زندگي بر حسب جسم، عُجب مهم‌ترين مانع اخلاقي‌زيستن است، چراكه سبب مي‌شود انسان گمان كند آنچه خدا بدو داده است، از آن خود او است و از روي استحقاق خودش آنها را به دست آورده است. كسي كه دچار عجب شود خود را از فيض خدا بي‌نياز مي‌داند و دچار توهم دانايي مي‌شود و نخواهد توانست اخلاقي زندگي كند. در اين مقاله با روش توصيفي‌ تحليلي، ديدگاه پولس درباره زندگي بر حسب جسم و عجب ناشي از آن به ‌عنوان مانع اخلاقي‌زيستن تبيين خواهد شد.