تحرك و جابجايي هوشمند شهري و توسعه پايدار شهر شيراز

تحرك و جابجايي هوشمند شهري در چند سال اخير به طور فزاينده اي نه تنها در ادبيات دانشگاهي بلكه در سياستها و استراتژي هاي شهري به موضوع بحث و گفتگو تبديل شده است. با اين حال، در بسياري از شهرهاي جهان و كشور ما ايران تحرك و جابجايي هوشمند شهري با مشكلاتي مانند عدم مشاركت شهروندان و نابرابري ناشي از مديريت ناكارآمد شهري همراه بوده است. ينابراين درپژوهش حاضر سعي شده است با ديدگاهي نوآورانه به ارزيابي و تبيين شاخص هاي تحرك و جابجايي( شامل زيرساختهاي حمل و نقل، حمل و نقل عمومي، حمل و نقل پايدار، فناوري اطلاعات و ارتباطات)و ابعاد اجتماعي اين زيرساختها شامل ميزان مشاركت شهروندان در استفاده از اين زيرساختها) و ارتباط اين شاخص ها با توسعه پايدار شهر شيراز پرداخته شود. روش تحقيق با توجه به ماهيت آن توصيفي تحليلي و از نظر هدف كاربردي مي باشد. روش‌هاي گردآوري اطلاعات به دو صورت كتابخانه اي(اسنادي) و ميداني مي‌باشد. نمونه آماري پژوهش شامل 420 نفر از شهروندان ساكن در مناطق يازده گانه شهر شيراز هستند. يافته ها نشان داد ميانگين متغير تحرك و جابجايي هوشمند در شهر شيراز به طور معناداري پايين تر از حد متوسط (3) برآورد شده است (0.05 ≥ Sig) و در وضعيت مناسب و مطلوبي قرار ندارد. همچنين رابطه معناداري بين متغير تحرك و جابجايي هوشمند و شاخص هاي آن با متغير توسعه پايدار در شهر شيراز وجود دارد؛ برآورد مقادير مربوط به رگرسيون چندگانه اثر شاخص هاي تحرك هوشمند بر توسعه پايدار نيز نشان‌دهنده اين است كه شاخص هاي تحرك هوشمند در مجموع 26 درصد از واريانس متغير توسعه پايدار را تبيين مي كنند، با مدنظر قرار دادن مقادير مربوط به حجم اثر شاخص ضريب تعيين اين مقدار بزرگ برآورد مي شود. به عبارت ديگر شاخص هاي تحرك هوشمند در حد متوسط به بالا توان تبيين واريانس متغير توسعه پايدار را دارند