سنجش سطح توسعه روستاهاي ايران با استفاده از شاخص هاي طبيعي كيفيت زندگي (PQLI)

براي سنجش سطح توسعه، تغيير و تحولات فرايند توسعه روستايي و با هدف برنامه ريزي و ارزشيابي طرح هاي توسعه روستايي از شاخصهاي مختلفي استفاده مي شود. يكي از شاخص هاي مهم براي سنجش برنامه هاي توسعه روستايي استفاده از شاخص هاي طبيعي كيفيت زندگي (PQLI) مي باشد. اين شاخص به دليل سادگي و قابليت استفاده در سطح وسيع براي سنجش و يا مقايسه سطح توسعه بين مناطق مختلف كاربرد فراواني دارد. در اين مطالعه نيز با استفاده از شاخص هاي طبيعي كيفيت زندگي موريس و مك آلپين به بررسي سطح توسعه روستاهاي كشور پرداخته شده است. در اين پژوهش با رويكردي اثباتگرايانه و پوزيتيويسم كه داراي ماهيتي كاربردي است و بر روش هاي كمي تاكيد دارد، به پيگيري هدف تحقيق كه سنجش سطح توسعه روستاهاي ايران است، پرداخته شد. داده هاي تحقيق از منابعي چون مركز آمار ايران، داده هاي وزارت بهداشت و درمان و سالنامه هاي آماري استان ها گردآوري و با استفاده از فرمول هاي سنجش ضريب سطح توسعه موريس و مك آلپين، سطح توسعه روستاهاي كشور محاسبه و با يكديگر مقايسه شد. نتايج نشان داد كه سطح توسعه روستاهاي كشور از نظر شاخصهاي طبيعي كيفيت زندگي با همديگر تفاوت دارند. استان هاي مركزي كشور از نظر ضريب اين شاخص نسبت به مناطق ديگر كشور در سطح مناسبي از توسعه روستايي قرار دارند. در حالي كه استان هاي حاشيه اي كشور در سطح متوسطي از توسعه قرار دارند، و استان سيستان و بلوچستان كه جز استان هاي توسعه نيافته كشور محسوب مي شود، در پايين ترين سطح توسعه روستايي قرار گرفته است.