مروري بر روشهاي اندازه گيري فهم متقابل بين گويش هاي كردي جنوبي و مياني در دو پژوهش

فهم متقابل به معناي آن است كه شنونده اي از يك گونۀ زباني، گفتار گوينده اي از گونۀ زباني ديگري را بدون آموزش، بدون برخورد زباني و بدون قصدي آگاهانه درك كند. اين ميزان درك در اغلب موارد كامل نيست و يا از نوع متقارن/ دوسويه نيست. زبان هايي كه انتظار مي ر ود در چارچوب چندزبانگي پذيرا داراي فهم پذيري ذاتي باشند زبان هاي مرتبط نزديك هستند؛ به اين معني كه گويشوران متعلق به دو گونۀ زباني از اين نوع براي ارتباط با يكديگر هر كدام از گونۀ زباني خود استفاده كنند نه از زباني ميانجي. مقاله حاضر مروري است بر روش هاي به كار رفته در پژوهش ميرمكري و همكاران (1398) و ميرمكري (1399) كه حول محول معيار فهم پذيري متقابل به انجام رسيده اند. مرور روش ها در پژوهش هاي مذكور نشان مي دهد آن ها به لحاظ روش شناختي، از اصولي پيروي نموده اند كه در تطابق با استانداردهاي رعايت شده در اين حيطه هستند. علاوه بر آن، پژوهش ميرمكري (1399) مدلي را جهت دقيق تر شدن بررسي ها در تكليف ترجمۀ جمله جهت بررسي فهم پذيري گونه هايي كه به لحاظ نحوي تفاوت كمتري دارند، ارائه داده است.