عوامل موثر بر بكارگيري سيستم هاي نوين آبياري در توسعه كشاورزي پايدار (مطالعه موردي: شهرستان بستان آباد، استان آذربايجان شرقي)

چكيده  اهداف: هدف تحقيق، شناسايي عوامل موثر بر بكارگيري سيستم هاي نوين آبياري در توسعه كشاورزي پايدار در روستاهاي شهرستان بستان آباد بود.   مواد و روشها: جامعه آماري تحقيق 19688 كشاورز صاحب زمين زراعي آبي در43 روستاي شهرستان بستان آباد بودند و حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران، 227 نفر محاسبه و با روش نمونه گيري مرحله اي انتخاب شدند. داده هاي تحقيق توسط پرسشنامه جمع آوري شد كه ضريب پايائي آن در حد 0.75 بود. براي آزمون فرض هاي تحقيق باتوجه به اسمي دو وجهي بودن مقياس متغير وابسته از مدل رگرسيون لاجيت استفاده شد.   يافته‌ها: نتايج تحقيق نشان داد 76 درصد پاسخگويان با مشكل كمبود آب در حد زياد و خيلي زياد مواجه بودند. 86 درصد كشاورزان معتقد بودند كه اين فناوري در حد زياد و خيلي زياد در افزايش محصول و كاهش مصرف آب كشاورزي تاثير دارد.  حدود 58 درصد كشاورزان مورد مطالعه آبياري تحت فشار را پذيرفته و بكار گرفته بودند.   نتيجه گيري: تحليل رگرسيون لاجيت نشان داد متغيرهاي: نوع منبع آب، قابل مشاهده بودن اثرات فناوري، نگرش كشاورز نسبت به مشكل كمبود آب، ميزان وام بانكي، نوع مالكيت منبع آب، نوع شغل، وضعيت خدمات پس از فروش، سطح مالكيت اراضي، شركت در كلاس هاي ترويجي و ميزان اگاهي كشاورز از ويژگي هاي فناوري . اين متغيرها حدود 35 درصد تغييرات واريانس متغير وابسته را تبيين نمودند.