تبيين الگوي پايداري اجتماعي مكان، باهدف ارتقا كيفيت مكان در فضاهاي آموزشي (نمونه موردي: دانشكده معماري دانشگاه هنر اسلامي تبريز)

در عصر كنوني، پايداري، به‌عنوان يكي از فرآيندهاي علي و معلولي صنعتي شدن، مطرح‌شده است و ضرورت‌هاي مكان پايدار، ارزيابي ها پيرامون مكان را موردتوجه قرار داده و پايداري اجتماعي مكان به معناي توانمندي مكان براي غلبه بر چالش‌ها و مسائل و واكنش بهينه به تغييرات محيط در بستر افزايش توجهات جهاني قرارگرفته است. اين مطالعه، باهدف تبيين الگوي شاخصه هاي پايداري اجتماعي مكان در فضاهاي آموزش معماري، به جهت ارتباط بين كيفيت آموزش و تعامل انسانمحيط، در قالب تحقيقي توسعه ايكاربردي، با روش تحليل عاملي، به‌صورت كتابخانه اي و ميداني، در دو فاز مطالعه كيفي و كمي صورت گرفته است. محدوده تحقيق به دانشكده معماري دانشگاه هنراسلامي تبريز تحديد شده و نمونه گيري با روش‌هاي تركيبي بنيادي به دو صورت هدفمند و تصادفي بوده است. نتايج، نشان از تأثير شش عامل، تناسبات عملكردي فضا، هويت مندي مكان و تعاملات اجتماعي، خوانايي و تناسبات زمينه اي، سرزندگي و زيبايي شناسي بصري، آسايش محيطي و تأمين شرايط رفاهي بر پايداري اجتماعي مكان را دارد.