بررسي دامنه قاعده تحذير (هشدار) در حقوق موضوعه

Investigating the dominant domain (warning) in the law

قاعده تحذير (هشدار) برگرفته از يكي از قضاوت هاي علي (ع) است كه در روايتي از امام صادق (ع) آمده است « قد اعذر من حذر» يعني كسي كه هشدار دهد از ضمان معذور است. به موجب آن، هركس پيش از انجام فعل زيان آور، هشدار و آگاهي بايسته جهت گريز از خطر را بدهد، در صورت بي توجهي هشدار گيرنده و ورود زيان به وي، هشداردهنده معاف از مسيوليت خواهد بود. اين قاعده فقهي كه در واقع يكي از مسقطات ضمان محسوب مي شود، با دلايل عقلي و نقلي به اثبات رسيده كه پژوهشگران زيادي پيرامون آن به تحقيق پرداختند. ولي محور بنيادين اين نوشتار در اين است كه قلمرو و گستره كاركرد اين قاعده تا كجاست؟ كه با بررسي آثار و مكتوبات فقهي و حقوقي و به شيوه تحليلي و توصيفي و با به كارگيري ابزار كتابخانه اي در جهت آشكار ساختن اين دامنه و به بازگفت گستره كاربرد اين قاعده در انواع تعهدات و حقوق داخلي و بيگانه و بين الملل مي پردازيم.

The irrational rule (alert) is derived from one of Ali's ('a) judgments, which is mentioned in a narration from Imam Sadiq (AS), "The Height of My Commander Aware," that is, the one who warns against the excusable guarantor. Accordingly, before giving a harmful act, the warner and awareness required to escape the danger, the warner will be exempted from liability if he or she does not care about the arrival of the damage. This jurisprudential rule, which is in fact one of the guilty parties, is proven by rational and convincing reasons that many scholars have investigated. But the basic thrust of this paper is to what extent is the scope and scope of this rule? By reviewing the jurisprudential and legal writings and legal and analytical and descriptive methods and using library tools in order to reveal this scope, we will review the scope of the application of this rule in a variety of domestic and foreign domestic and international obligations.