فرهنگ سياسي و گستردگي دولت در ايران در دوره جمهوري اسلامي

The Political Culture and Spreadness of the State in Iran at Islamic Republic Age

ميزان تعهدات و مسئوليت‌هاي دولت رابطه مستقيمي با گستردگي آن دارد. ارزش‌ها و گرايشات جامعه مي‌تواند مشوق فراگيري دولت بوده و يا با گسترش آن در تضاد باشد و مرزهاي آن را تحديد كند. دولت‌گرايي و بزرگ شدن دولت پس از انقلاب در ايران روندي فزاينده دارد. نگرش‌ها و ايستارهاي ايرانيان نسبت به دولت در اين روند فزاينده تعيين كننده است. اين پرسش مطرح مي‌شود كه چه رابطه‌اي ميان رشد دولت‌گرايي در ايران پس از انقلاب و فرهنگ سياسي ايراني وجود دارد؟ اين پژوهش با بهره‌گيري از اين چارچوب نظري كه رابطه بين فرهنگ سياسي و ساختار سياسي را مستقيم و مقوم مي‌داند، گستردگي دولت در ايران در دوره جمهوري اسلامي را در مولفه‌هاي سه‌گانه سنتي، اسلامي و مدرن فرهنگ سياسي مورد بررسي قرار مي‌دهد. بر طبق يافته‌ها، گذشته استبدادي موجب تداوم ويژگي‌هايي چون اقتدارگرايي، بي‌اعتمادي و خودمداري شده است كه هريك از اين خصوصيات شخصيتي، تمركزگرايي و گسترش دولت را قوام مي‌بخشد. استيلاي فرهنگ ديني به دولت ديني مشروعيت و قداست مي‌دهد، بر مسئوليت‌هاي دولت افزوده و گستردگي دولت را به مثابه گستردگي اسلام ترويج مي‌كند. همچنين گزينش‌ها و كژتابي‌هاي ايرانيان از مدرنيته موجب توجيه دولت‌گرايي و بيشينه شدن ساختار سياسي گرديده است.

With the formation of the Islamic republic it was anticipated that democracy would dominate the society and an open society with a minimal state size would emerge but the developments that we saw had a process in which, first the economic system was entrusted to the government. Also after the Cultural Revolution the cultural system of the country was also at the disposal of the government. In the decades to come, when oil revenues and self-sufficiency increased the government became larger in size and became more independent of the community. With the development of national and transnational powers, the community became more dependent on the government. The result of this research shows that the tendency to governmentalism in the government of the Islamic republic has led to the creation of a maximum political structure rather than a minimal political structure so it should examine the origin and main cause of these desires as part of the political culture of the Iranian people. In this regard losin puy believes that: "political structure has a bilateral relationship with political culture and affects each other". Considering this view, losing puy has examined the issue of governmentalism and Great Government since the revolution from three aspects related to the political culture of the Iranian people. These three aspects are: Iranian, Islamic, and modern components.