نسبت ميان نظر و عمل در ارسطو بنا بر تفسير هيدگر

Relation between theoria and praxis in Aristotle according to Heidegger

ارسطو به نسبت نظر و عمل در دفتر ششم از كتاب اخلاق نيكوماخُس در طي تعريف دو مفهوم كياست (phrónesis) و درايت (sophía) مي‌پردازد. اين دو مفهوم هر دو از فضايل عقلي‌اند و با مفهوم عقل (noûs) ارتباطي تنگاتنگ دارند. البته قرار گرفتن كياست در كنار ديگر فضايل عقلي شامل درايت (sophía)، فن (techne) و معرفت (episteme) و بشمار آوردن آن چون يكي از انحاء ناپوشيده سازي (aletheuein) براي هيدگر اين امكان را فراهم مي‌آورد تا مانع از ورود اين مفهوم به حوزة مباحث اخلاقي شود. او سه صفت براي مفهوم phrónesis قائل است: يكم ديدِ پيرامون‌نگر (umsichtig) داشتن؛ دوم مصمم (entschlossen) بودن و بالاخره وجدان يا شعورِ باطن (Gewissen) داشتن. بنا بر نظر هيدگر آنچه در نسبت ميان phrónesis و sophía آشكار مي‌شود، پيوند فلسفه با دانشي است كه ما را در كارهاي روزمره راهبر است.

Aristotle deals with theory and practice in the sixth book of Nicomachean Ethics by defining the two concepts of phrónesis and sophía. These two concepts are both intellectual virtues and are closely related to the concept of reason (nous). Of course, placing phrónesis alongside other intellectual virtues, including sophía, techne and episteme and counting it as one of the aspects of aletheuein makes it for Heidegger possible to prevent this concept from entering in to the field of ethical discussions. He attributes three meanings to the concept of phrónesis: first, having circumspection; the second is being resolute (entschlossen) and finally to have conscience (Gewissen). According to Heidegger, what is revealed in the relationship between phrónesis and sophía is the connection of philosophy with the knowledge that guides us in our daily works. By interpreting the concept of phrónesis in Aristotle, Heidegger achieves the source of the everyday understanding of Being.