بررسي تطبيقي مفهوم حقيقت مطلق در انديشه ناگارجونه و ابن عربي

Comparative study of the concept of absolute truth in the thought of Nāgārjuna and Ibn Arabi

بحث از حقيقتِ مطلق كه در واقع بحث از ذاتِ متعال است از مهم ترين مباحث اديان و مكاتب عرفاني در طول تاريخ بوده است. ذاتِ حق، غيب‌الغيوب و فاقد هرگونه تجلي و ظهور، حتي تجلي غيبي است و حقيقتي مبرا از نام و نشان است. مبحث حقيقت مطلق در انديشه ناگارجونه و ابن عربي ريشه در متون ديني و مقدس دارد. در متون مقدس هر دو انديشمند، حق در مقامِ ذات، حقيقتي وراي جهان پديداري و متمايز با خلق است و در تعالي و تقدس خود هيچ گونه ارتباط و نسبتي با هستي ندارد. به همين دليل معرفت و شناخت و ايجاد هر نوع ارتباطي با او غير ممكن است. حق در مرتبۀ ذات، خاصيت بيان ناپذيري دارد و مهم ترين شيوه در توصيف آن سكوت است. از اين روي، در اين پژوهش كوشيده ايم به بررسي مفهوم حقيقت مطلق در انديشۀ ناگارجونه و ابن عربي بپردازيم.

The discussion of absolute truth, which is in fact the discussion of the transcendent essence, has been one of the most important topics in mystical religions and schools throughout history. The essence of truth is the unseen of the unseen and without any manifestation, even the manifestation of the unseen, and it is a truth free from name and symbol. The issue of absolute truth is rooted in the thought of Nagarjooneh and Ibn Arabi in religious and sacred texts. In the sacred texts of both thinkers, right as essence is a truth beyond the world, apparent and distinct from creation, and in its transcendence and sanctity has nothing to do with existence. For this reason, it is impossible to know and recognize and establish any kind of relationship with him. Right has an indescribable nature in terms of essence, and the most important way to describe it is silence.