بررسي اثرات رشد گردشگري بر توليد ناخالص داخلي، نمونه موردي ايران

بدون عنوان

گردشگري به عنوان يكي از بخشهاي عمده اجتماعي واقتصادي جهان شكل گرفته و مي‌تواند تاثير انكارناپذيري در عملكرد كلان اقتصادي كشورها داشته باشد؛ اقتصاد تك محصولي دليل مناسبي براي گسترش توريسم به جهت تنوع بخشي به اقتصاد است، چون اقتصاد كشورهايي كه متكي به يك درآمد مي باشند با كمترين تغييرات قيمتي در بازارهاي بين‌المللي يا تحريم اقتصادي از طرف كشورهاي قدرتمند دنيا، سريع تحت تأثير قرار مي‌گيرد. تحقيق حاضر قصد دارد به بررسي اثرات تغييرات گردشگري بر توليد ناخالص داخلي كشور بپردازد تا از اين طريق بتوان جايگاه فعلي گردشگري در اقتصاد كشور ايران را شناسايي كرده و سپس براي افزايش نقش و سهم آن در اقتصاد برنامه ريزي و اقدامات لازم انجام شود. در اين راستا با استفاده از رويكردي پس رويدادي رابطه بين توليد ناخالص داخلي به تغييرات رشد گردشگري بررسي مي‌شود. براي نيل به اين هدف، با توجه به خصلت زماني متغيرها، از روش مدلسازي VECM به منظور تعيين ميزان و شدت رابطه بين متغير‌هاي مرتبط با گردشگري و توليد ناخالص داخلي استفاده گرديده است. بر اساس نتايج مدل VECM، اثر كوتاه مدت تغييرات درآمد بخش گردشگري بر توليد ناخالص داخلي معنا دار(غير صفر) و معادل 0.73 مي باشد كه از نظر آماري در سطح 5 درصد معنادار است و اثر كوتاه مدت تغييرات تعداد گردشگران بر توليد ناخالص داخلي معنا دار(غير صفر) و معادل 0.46 مي باشد كه از نظر آماري در سطح 5 درصد معنادار است لذا اتخاذ سياست‌هاي افزايش دهنده درآمد بخش گردشگري مي تواند جزء ابزارهاي موثر در افزايش توليد ناخالص داخلي باشد.

no abstract