بررسي تاثير سرمايه انساني بر رشد اقتصادي در ايران

Study of the Effects of Human Capital on Economic Growth in Iran

اين مقاله به بررسي نقش سرمايه انساني بر رشد اقتصادي پرداخته است و تاثير سرمايه انساني بر رشد اقتصادي ايران را در دو مقطع كوتاه مدت و بلندمدت با استفاده از الگوي خودبازگشت با وقفه هاي توزيعي[1] مورد مطالعه و بررسي قرار مي دهد. نتايج بدست آمده نشان دهنده تاثير مثبت و معني دار سرمايه انساني بر رشد اقتصادي ايران در دو مقطع كوتاه مدت و بلند مدت بوده و در ضمن تاثيرات بلندمدت بيش از كوتاه مدت مي باشد، كه اين مطلب توجه هر چه بيشتر مسئولين به گسترش سرمايه هاي انساني در بلندمدت و برنامه ريزي مناسبتر در اين رابطه را ضروري مي نمايد. براي مطالعه بيشتر در رابطه با الگوي خودبازگشت با وقفه‌هاي توزيعي به؛ بهمني اسكوئي و چي وينگ نگ، [Bahmani-Oskooee, M. & R. Chi Wing Ng (2002)] ، پسران، شين و اسميت، [Pesaran, M. H., Y. Shin, and R. J. Smith (1999).]، پسران و پسران،[Pesaran, M. H. & B. Pesaran (1997)]، مراجعه شود

In this study the effects of human capital on economic growth in the short run and the long run by using Auto-regressive Distributed Lag Model were analyzed. The results showed that human capital had more effect on economic growth in the long run than in the short run. This shows that the policy makers should pay more attention to expansion of human capital.