بررسي همسويي هوش اخلاقي و رضايت شغلي در پرستاران شاغل در بيمارستان افشار يزد سال 1396

مقدمه: پرستاري حرفه‌اي انساني است كه در ذات خود با مسائل اخلاقي همراه است كه اين خود در گسترش هوش اخلاقي آن‌ها مؤثر است. همچنين آنها نقش عمده‌اي در كيفيت ارائه خدمات به عهده دارند لذا رضايت شغلي و كارآيي آن‌ها باعث افزايش و ارتقاي خدمات درماني مي‌گردد. روش كار: اين مطالعه مقطعي بر روي 105پرستار شاغل در بيمارستان افشار يزد در سال1396 كه به صورت سرشماري انتخاب شدند انجام گرفت. ابزار اندازه گيري شامل پرسشنامه رضايت شغلي مينه سوتا و هوش اخلاقي لنيك و كيل و فرم مشخصات دموگرافيك بود. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري spss19 و آزمون توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي (آزمون ضريب همبستگي پيرسون) تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: بر اساس يافته‌ها ميانگين هوش اخلاقي و رضايت شغلي به ترتيب6.6 ± 73.21 و 10.05 ± 61.23 بود. بالاترين ميانگين مربوط به مؤلفه درستكاري (5.44 ± 58.09) و پايين‌ترين ميانگين مربوط به مؤلفه دلسوزي(1.93 ±15.01 ) بود . ارتباط معني‌داري بين رضايت شغلي و هوش اخلاقي وجود داشت. (0.001=p) كه اين ارتباط بين رضايت شغلي و خرده مقياس درستكاري، بخشش و دلسوزي معنادار بود (0.05 P ) و ارتباط معني‌داري بين رضايت شغلي و خرده مقياس مسئوليت پرستاران وجود نداشت(0.150=P ) نتيجه‌گيري: پرستاراني كه از هوش اخلاقي بالايي برخوردارند به اين معني كه مسئوليت‌پذيري، دلسوزي، درستكاري و بخشش بيشتري دارند معمولاً از لحاظ جسماني عاطفي و ذهني آماده‌تر هستند و اين امر تأثير گسترده‌اي در رضايت شغلي پرستاران بر جاي مي‌گذارد و به تدريج برنامه كاري درمان جالب، چالش برانگيز، فعالانه و خلاق خواهد شد.