تحليل جامعه‌شناختي طلاق در استان كردستان: تحليل ثانويه داده‌هاي موجود: از 85 تا 95

طلاق و آسيب‌هاي ناشي از آن يكي از جدي‌ترين مسائل اجتماعي است كه در يكي دو دهه‌ اخير خانواده‌ي ايراني را با چالش‌هاي اساسي مواجه ساخته است. بررسي آمارهاي موجود بيانگر روند افزايشي طلاق در ميان اغلب استان‌هاي كشور بوده، به‌طوري كه اين آمار در استان كردستان از سال 1375 الي 1395 تقريباً 4 برابر شده است. هدف از اين پژوهش، ارائه‌ تحليل و تبييني جامع از دگرگوني‌هاي طلاق در اين استان از 1385 الي 1395 است. روش تحقيق  از نوع اسنادي و مبتني بر تحليل ثانويه داده‌هاي سرشماري مركز آمار ايران و سالنامه‌هاي آماري سازمان ثبت ‌احوال بوده است. جامعه‌آماري شامل كل استان كردستان بوده است. نتايج حكايت از روند افزايشي آمار طلاق در ميان كليه‌ شهرستان‌هاي استان داشته، با اين وجود، اين روند در بعضي سال‌ها با نوسانات اساسي همراه بوده است. مناطق روستايي نيز همچون مناطق شهري سير صعودي را پيموده‌اند. بيشترين آمار طلاق در بين زنان به رده‌هاي سني 2420 ساله و در ميان مردان به رده‌هاي سني 2925 ساله اختصاص داشته است. نهايتاً، به رغم دستادوردهاي مثبت طلاق (بويژه براي زنان)، رشد فزاينده‌ آن باعث دگرديسي نهاد خانواده گشته و آسيب‌هاي اجتماعي، رواني و اقتصادي بي‌شماري را به جامعه تحميل كرده است.