پيش‌بيني اضطراب اجتماعي بر مبناي حمايت اجتماعي و خودكارآمدي اجتماعي در نوجوانان معلول جسمي- حركتي

پژوهش حاضر باهدف پيش‌بيني اضطراب اجتماعي بر مبناي حمايت اجتماعي و خودكارآمدي اجتماعي در نوجوانان معلول جسمي حركتي شهر شيراز انجام شد. روش پژوهش از نوع توصيفي و همبستگي بود. جامعه آماري شامل دانش آموزان دختر و پسر معلول جسميحركتي در سال تحصيلي 95-94 در مقطع متوسطه‌ي اول و دوم شهرستان شيراز بودند. گروه نمونه شامل 76 دانش آموز دختر و پسر معلول جسمي- حركتي در مقطع متوسطه اول و دوم شهرستان شيراز است كه به صورت هدفمند از مدارس واقع در 4 ناحيه ي شهر شيراز انتخاب شدند. ابزار پژوهش، مقياس اضطراب اجتماع ي نوجوانان لاجرسا ( 1999 )، مقياس حمايت اجتماعي (شربورن و استوارت، 1991 ) و مقياس خودكارآمدي براي موقعيتهاي اجتماعي (گادييانو و هربرت، 2003 ) بود. داده ها با استفاده از SPSS ، آزمون همبستگي و رگرسيون تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد از بين مؤلفه‌هاي خودكارآمدي اجتماعي، خودكارآمدي براي كنترل شناختي (r=0.41,p 0.01) و خودكارآمدي براي كنترل عاطفي با ترس از ارزيابي منفي رابطه معني داري (r=-0.26,p 0.01) دارد. علاوه بر اين، از بين مؤلفه‌هاي حمايت اجتماعي،حمايت هيجاني/اطلاع رساني (r=-0.24,p 0.01) و حمايت مهرباني (r=0.24,p 0.01) با اجتناب و اندوه عمومي رابطه معني‌داري دارد. از بين مؤلفه‌هاي خودكارآمدي اجتماعي، خودكارآمدي براي كنترل شناختي (r=0.32,p 0.01) و خودكارآمدي براي كنترل عاطفي(r=-0.36,p 0.01) با اجتناب و اندوه عمومي رابطه معني‌داري دارد. همچنين مؤلفه‌هاي حمايت اجتماعي با اجتناب و اندوه در موقعيت‌هاي جديد رابطه معني‌داري ندارد. همچنين، از بين مؤلفه‌هاي خودكارآمدي، خودكارآمدي براي كنترل شناختي (r=0.26,p 0.01) با اجتناب و اندوه در موقعيت‌هاي جديد رابطه معني‌داري دارد. نتايج رگرسيون نشان داد از ميان مؤلفه‌هاي خودكارآمدي اجتماعي، تنها خودكارآمدي براي كنترل شناختي به‌طور معني‌داري ترس از ارزيابي منفي ((b=0.4,p 0.01) اجتناب و اندوه عمومي (b=0.27,p 0.001) و اضطراب و اندوه در موقعيت‌هاي جديد (b=0.27,p 0.01) را پيش‌بيني مي‌كند. با توجه به رابطه منفي مؤلفه‌هاي حمايت اجتماعي، با اضطراب اجتماعي، پيشنهاد مي‌شود كه درمانگران و متخصصان حوزه بهداشت روان، به نقش اين متغير در مداخلات درماني توجه بيشتري نشان دهند.