شناسايي راهبردهاي تاب آوري معيشت در برابر مخاطره خشكسالي از ديدگاه خانوارهاي روستايي (مورد مطالعه: دهستان گلمكان، شهرستان چناران)

سابقه و هدف: امروزه تاب آوري، به منزله ي يكي از سنجه هاي مؤثر در فرآيند مديريت بحران، رويكردي اجتماع محور براي ارتقاي آمادگي در مواجهه با مخاطرات محيطي محسوب مي شود. از اين رو جوامع در تلاش هستند با افزايش تاب آوري در مواجهه با بحران، آسيب پذيري را كاهش دهند. براين اساس مطالعه حاضر به شناسايي راهبردهاي افزايش تاب آوري معيشت خانوارهاي روستايي در مواجهه با خشكسالي مي پردازد. مواد و روش ها: روش تحقيق توصيفي و واحد تحليل مطلعان محلي هشت روستاي در معرض خشكسالي دهستان گلمكان شهرستان چناران بوده است. در اين مطالعه از دو ابزار برنامه ريزي راهبردي SWOT و QSPM استفاده شد، در اين راستا و براساس مطالعات ميداني و اسنادي گسترده 17 نقطه قوت و فرصت به عنوان مزيت و 15 نقطه ضعف و تهديد به عنوان محدوديت و تنگنا پيش روي تاب‌آوري معيشت خانوارهاي روستايي در معرض خشكسالي شناسايي و نظرهاي 96 نفر از مطلعان محلي سوال شد. آلفاي كرونباخ 0.84 بيانگر پايايي مطلوب ابزار تحقيق است. نتايج و بحث: نتايج نشان داد در ماتريس SWOT با توجه به امتياز نهايي در 21. 2=IFE و 91. 1=EFE، بمنظور افزايش تاب آوري معيشت خانوارهاي روستايي راهبردهاي تدافعي (حداقل حداقل) بهينه تشخيص داده شد. در اين زمينه مهم ترين راهبرد تاب آوري معيشت «تنوع بخشي اقتصاد نواحي روستايي در معرض خشكسالي»، در ماتريس QSPM با امتياز 42. 2 شناسايي گرديد. نتيجه گيري: ضروري است در نواحي در معرض خشكسالي پايه هاي توسعه را متناسب با كم‌آبي و اقتصاد غيرزراعي شكل داد تا تاب آوري معيشتي روستاييان در مواجهه با خشكسالي افزايش يابد.