بررسي اثرات احياء بافت فرسوده در توسعه پايدار شهري (نمونه موردي شهر سرخس)

بافت قديمي اكثر شهرها به مرور زمان و در اثر تحولات جديد، عملكرد گذشته خود را از دست داده و رفته رفته رو به اضمحلال گذارده و امروزه نيز به عنوان بزرگ ترين معضل در شهرها مطرح هستند. در همين راستا، تحقيق حاضر به دنبال احياء بافت فرسوده شهرسرخس براي رسيدن به شاخص هاي توسعه پايدار شهري مي باشد. روش به كار گرفته در اين پژوهش از نوع توصيفي -تحليلي است و اطلاعات به دو طريق مطالعات كتابخانه اي و ميداني( مصاحبه و مشاهده) جمع آوري شده است. جامعه ي آماري اين تحقيق، ساكنين بافت فرسوده باجمعيتي بالغ بر 13241 نفر هستند. در اين تحقيق ويژگيهاي اقتصادي، اجتماعي، كالبدي و زيست محيطي محدوده ي مورد مطالعه و همچنين مشكلات و معضلات كالبدي ساكنين بافت، مورد بررسي قرار گرفته كه سهم عمده اي از مشكلات مشاراليها را نيز در بر دارد. البته سهم 84 درصدي مالكين در اين بافت نسبت به كل شهر كه داراي سهم زيادي از اراضي موقوفه مي باشد شرايط را براي احصاء بهتر فاكتورهاي احياء بافت فرسوده با ملاحظات توسعه پايدار فراهم آورده است. در انتها براساس تحليل يك پارچه (SWOT) و سامانه اطلاعات جغرافيايي(GIS) براي تجزيه و تحليل اطلاعات استفاده شده است. در اين پژوهش سعي گرديده براساس يافته ها، پيشنهادات عمومي، قانوني و اجرايي بر پايه شاخصه هاي توسعه پايدار و با محوريت مشاركت هدفمند و مداخله سازمان يافته ساكنين بافت در اجراي پروژه هاي احياء منطقه ارائه گردد كه بدليل عدم فعاليت زياد پژوهشگران در اين خصوص قابل استفاده و بهره برداري است. كليدواژه‌ها