ماهيت و انواع مسئوليت معاونت در ديوان هاي بين المللي كيفري

Nature and Modes of Accessory Liability in the International Criminal Courts

اساسنامه ديوان هاي بين المللي كيفري صراحتا اصطلاح معاونت را به كار نبرده اند، بلكه صرفا به مصاديقي از مساعدت و همكاري در ارتكاب جرم اشاره كرده اند. مصاديق مختلفي مانند برنامه ريزي، تحريك و كمك مادي و معنوي در ارتكاب جرايم بين المللي در اساسنامه اين محاكم مورد اشاره قرار گرفته اند. حال سوال اين است كه آيا اشكال مختلف مساعدت و همكاري در ارتكاب جرايم بين المللي را مي توان به منزله معاونت در ارتكاب جرم دانست؟ آيا اين امر مي تواند به مسيوليت كم تر و در نتيجه مجازات خفيف تر براي متهم منجر شود؟ اين مقاله با بررسي معيارهاي مختلف جهت تميز مباشرت از معاونت، به اين نتيجه مي رسد كه ديوان هاي بين المللي كيفري در رويه جديد خود با استناد به معيار كنترل جرم، مباشرت در جرم را از معاونت تميز مي دهند. در واقع كنترل كننده جرم همان فاعل جرم است و سايرين، معاونان در جرم ارتكابي هستند. معاونت در جرايم بين المللي شامل مصاديق مختلفي مي شود كه هر يك از تعريف و شرايط متمايزي برخوردار هستند به طوري كه برخي از آن ها از شدت بيشتري در قياس با انواع ديگر برخوردار هستند. اين تفكيك جهت ارايه تصوير درست از نقش عاملان جرايم بين المللي است و منجر به مجازات كمتر معاونان در قياس با مباشران جرايم بين المللي نمي شود.

Statute of the international criminal tribunals for Yugoslavia and Rwanda, the Special Court for Sierra Leone and the Statute of the International Criminal Court did not refer to the “accessory”, but merely pointed out examples of assistance in the commission of international crimes such as, planning, instigation, aiding and abetting. There is an important question that if those modes of assistance in the commission of international crimes can be regarded as accessory liability to commit an international crime. Does accessory liability can give rise to less severe criminal liability and then lighter punishment? So, this paper examining various criteria to distinguish between principals and accessories concludes that despite the lack of reference to accessory liability in the statutes of international criminal courts, in practice, they confirm the existence of some modes of accessory liability by reference to the test of control of crime. In fact, those who have "control over the commission of the offence" are perpetrators. As a result, those do not have control over the commission of the crime are accessories. Each mode of Accessory Liability has distinct definitions and requirements, and there is a hierarchical relationship between them. This distinction is intended to provide a true picture of the role of perpetrators of international crimes. However, this does not necessarily lead to less severe punishments for accessories.