اثر مقدار آستانه مكش خاك در مديريت آبياري و تناوب كشت بر عملكرد و كارايي مصرف آب ذرت

با توجه به پتانسيل سامانه‌هاي نوين آبياري انجام آبياري هوشمندانه يا به عبارتي تعيين زمان، مكان و مقدار آب با هدف حداكثر نمودن كارايي مصرف آب در شرايط كمبود آب اهميت دارد. اين پژوهش به منظور بررسي اثر سطوح مختلف آستانه مكش خاك قبل از آبياري و تناوب كشت بر عملكرد و كارايي مصرف آب ذرت سينگل كراس 606 در خاك لومي تحت سيستم آبياري قطره‌اينواري انجام شد. تيمارهاي آزمايشي شامل يك تيمار آبياري بر اساس رويه مرسوم محاسبه تبخيرتعرق (W1)، دو حد آستانه مكش خاك 40 كيلوپاسكال (W2) و 20 كيلوپاسكال (W3) براي تعيين زمان آبياري، و دو سطح نيتروژن اوليه خاك تناوب گندم –ذرت (Nseq) و آيشذرت (Nfal) بودند. شاخص ‌عملكرد زيتوده و شاخص سطح برگ در طي دوره رشد و عملكرد دانه اندازه‌گيري شدند. بيشترين عملكرد زيتوده و دانه خشك و حداكثر شاخص سطح برگ در تيمار NfalW3 به ترتيب برابر 25 تن در هكتار، 12.6 تن بر هكتار و 5.3 مترمربع بر مترمربع مشاهده شد. اختلاف كارايي مصرف آب و كارايي مصرف آب آبياري در سطح آبياري W3 كمترين مقدار بود كه نشان‌دهنده اعمال آبياري دقيق بر اساس نياز آبي گياه و كاهش تلفات تبخير و نفوذ عمقي است.