آثار الزام‌آور اظهارات نمايندگان دولت‌ها در رسيدگي‌هاي ديوان بين‌المللي دادگستري

«نماينده» فردي است كه از سوي يك دولت براي حضور در رسيدگي‌هاي ديوان بين‌المللي دادگستري برگزيده مي‌شود. نماينده، رهبري هيات نمايندگي يك دولت نزد ديوان را برعهده دارد و تلاش‌هاي حقوقي اين دولت نزد ديوان را مديريت مي‌كند. مهمترين كاركرد نماينده، دفاع از دولتي است كه او را انتخاب كرده است اما در رسيدگي‌ها نزد ديوان، ممكن است، اظهاراتي از سوي نماينده بيان شود كه به ايجاد تعهدي جديد براي دولت انتخاب‌كننده‌ي نماينده منجر گردد. اين اظهارات، اغلب بدون رضايت صريح و قبلي دولت انتخاب‌كننده انجام مي‌شوند. هدف اين مقاله، ارزيابي حقوقي اين نوع از اظهارات نمايندگان و مشخص كردن آثار حقوقي آن‌هاست. به عبارت ديگر، اين مقاله تلاش مي‌كند تا تعيين كند كه آيا نماينده دولت‌ها نزد ديوان، مقام صالح ايجاد تعهد براي دولت انتخاب‌كننده به شمار مي‌آيد يا خير. نظريه‌هاي متعارضي در پاسخ به اين سوال وجود دارد. اما به نظر مي‌رسد كه منطق حقوقي به اين پرسش پاسخ مثبت مي‌دهد. همچنين رويه قضايي ديوان، و سلف آن يعني ديوان دائمي نيز اين رويكرد را تاييد مي‌كند.