تحليلي بر نحوه ي ارائه ي ادله و استنادپذيري داده هاي سنجش از راه دور در محاكم بين المللي

استفاده از داده‌هاي سنجش از راه دور به عنوان دليل در محاكم بين المللي، در مقايسه با ساير جنبه‌هاي كاربردي آن، كمتر مورد توجه قرار گرفته است؛ درعين حال فقدان قواعد مربوط به ادله‌ي الكترونيكي و خصوصاً داده‌هاي مذكور، لزوماً مانعي بر سر راه ارائه و ارزيابي آن‌ها نزد محاكم بين‌المللي نيست و قواعد مبتني بر ادله، به‌ طور كلي مي‌تواند نسبت به آن‌ها اعمال شود، لذا مي‌توان بيان داشت كه پذيرش داده‌هاي سنجش از راه دور، با موانع قانوني مواجه نخواهد بود. ماهواره‌ها و ديگر فن‌آوري‌هاي سنجش از راه دور، در حال ايجاد انقلابي در تواناييهاي ما بوده تا با ادراكي فراتر از حواس خود، با دقت به دورترين نقاط جهان نگريسته و شواهد قانوني قابل اعتماد و ارزاني كسب كنيم كه در برخي موارد مي‌توانند تنها ادله‌ي موجود باشند؛ بنابراين، موارد فوق در كنار ساير دلايل، بازنگري در مورد استفاده از اطلاعات مذكور به عنوان مدرك و توجه به راه‌هاي افزايش استفاده از آن‌ها در زمينه‌هاي حقوقي را به موقع و ضروري مي‌نمايد. مقاله‌ي حاضر با روش توصيفيتحليلي و با شيوه‌ي كتابخانه‌اي به تبيين اين فن‌آوري و شرايط پذيرش آن مي‌پردازد و امكان‌سنجي استناد به داده‌هاي حاصله، در رسيدگي‌هاي قضايي و هم‌چنين آيين‌دادرسي ديوان بين‌المللي دادگستري و ديوان بين‌المللي حقوق درياها را با شيوه‌ي تطبيقيِ مورد به مورد، بررسي كرده و در نهايت نيز نگاهي به آراء محاكم مذكور تا به امروز داشته و مزايا و معايب اين بحث را روشن مي‌سازد.