مقايسه روش ‌هاي شبكه عصبي و نروفازي براي بهبود چهار چوب عملي دراستيك (مطالعه موردي: آبخوان دشت شبستر)

رشد روزافزون جمعيت و افزايش نيازهاي آبي، استفاده از منابع آب شيرين بويژه منابع آب زيرزميني را افزايش داده است. به همين جهت ارزيابي آسيب‌پذيري آب‌هاي زيرزميني روشي مناسب براي شناخت مناطق آسيب پذير و محافظت از اين منابع به شمار مي‌رود. دشت شبستر در استان آذربايجان‌شرقي يك منطقه فعال از نظر كشاورزي است و استفاده از منابع آب زيرزميني در آن به علت كمبود منابع سطحي از اهميت فوق‌العاده زيادي برخوردار است. در اين مطالعه از چهار چوب عملي دراستيك براي ارزيابي آسيب‌پذيري آبخوان دشت شبستر استفاده شده است. مقدار شاخص آسيب‌پذيري دراستيك در منطقه مورد مطالعه برابر53.3 تا 118.3محاسبه شد. با توجه به اينكه ضرايب وزني اختصاص يافته به هر پارامتردراستيك، تا حدودي از روي نظر كارشناسي است بنابراين هدف اصلي اين مطالعه بهبود دراستيك با دو مدل شبكه عصبي و نروفازي بوده است. ورودي هاي دراستيك به عنوان ورودي هر دو مدل هوش مصنوعي قرار داده شدند. شاخص دراستيك تصحيح شده با غلظت نيترات به عنوان خروجي مدل در نظر گرفته شد. مقادير نيترات به دو دسته آموزش و آزمايش دسته‌بندي شد. پس از آموزش هر دو مدل، نتايج مدل در مرحله آزمايش با غلظت نيترات مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج نشان داد هر دو مدل هوش مصنوعي توانايي بالايي جهت بهبود مدل دراستيك دارند. با اين وجود مدل نروفازي با داشتن ضريب همبستگي بالاتري با نيترات روشي مناسب جهت ارزيابي آسيب‌پذيري آبخوان دشت شبستر بوده است.