نقد استدلال مك‌تاگارت در باب غيرواقعي‎بودن زمان: استدلال بقوسيان عليه نظريه خطا

مك‌تاگارت در مقاله «غير‏واقعي‌بودن زمان»، در باب عدم وجود زمان استدلال مي‏كند. استدلال اصلي او مبتني بر اين استدلالي است كه توصيف ما از زمان به تناقض منجر مي‎شود. به اعتقاد او، ما زمان و رويدادهايي را كه در زمان رخ مي‌دهند، به دو صورت مختلف صورت‎بندي مي‌كنيم: بر اساس صورت‏بندي نخست، يك رويداد يا در گذشته رخ داده است يا در زمان حال در حال رخ دادن است و يا در آينده رخ خواهد داد. بر اساس صورت‏بندي دوم مي‌گوييم رويداد الف همزمان، زودتر و يا ديرتر از رويداد ب رخ داده است.‌ مك‌تاگارت ابتدا استدلال مي‏كند كه توصيف دوم از زمان براي تبيين «تغيير» در زمان ضروري نيست و اساساً نمي‌تواند تغيير را تبيين كند؛ بنابراين تنها توصيف نخست است كه براي تبيين مفهوم «تغيير» ضروري است. وي سپس استدلال مي‏كند كه پيش‎فرض‎گرفتن توصيف نخست، منجر به تناقض خواهد شد. به اين معنا چون پيش‎فرض‎گرفتن نحوه نخست از توصيف زمان براي واقعي‎بودن زمان ضروري است و ازآنجايي‎كه اين پيش‎فرض به تناقض مي­انجامد، نتيجه مي‌گيريم كه زمان غير‌واقعي است. در اين نوشتار ابتدا صورت‏بندي كاملي از استدلال مك‌تاگارت ارائه شود و سپس به برخي از اصلي‌ترين واكنش‌ها به اين استدلال اشاره مي‌شود. در انتها انتقادي متفاوت را درباره استدلال مك‌تاگارت معرفي مي‌‌كنيم كه بر اساس آن، استدلال مك‌تاگارت به تأييد نظريه غير واقع­گرايي و به‎طورخاص نظريه خطا خواهد انجاميد .با استفاده از استدلال بقوسيان عليه اين نظريه، استدلال خواهد شد كه چنين ديدگاهي در مورد تبيين محتواي اظهارات ما در باب زمان به تناقض منتهي خواهد شد.