كليدواژه :
گرترود استاين , موريس بلانشو , شعرزدايي , نام‌گذاري , انقطاع , يادآوري , تكرار
چكيده فارسي :
اين مقاله جستاري است بر اشعار گرترود استاين، نويسنده و شاعر پيشروي آمريكا. توصيف استاين از شعر، فرسنگ‌ها با پيشينيانش در مكاتبي مانند رومانتيسيم فاصله مي‌گيرد. او شعر را صوتي بي‌تن مي‌انگارد كه از تجربة بودن در زبان سخن مي‌راند. براي تبيين استاين در مجموعة مسمط‌هايي در انديشه، مقالة پيش‌رو از موريس بلانشو، متفكر پساساختارگراي معاصر فرانسوي در باب زبان، هستي و مرگ بهره مي‌جويد. سه مفهوم كليدي بلانشو به كار بسته مي‌شوند: «نام‌گذاري»، «انقطاع» و «يادآوري». استاين شعر را ناميدن و يا نام‌هاي بي‌نام مي‌پندارد، زباني كه مكرر مي‌نامد بي آن‌كه مفهوم، شخص و يا موقعيتي خاص را تداعي كند. بدين روش، شعر، انقطاع را تجربه مي‌كند؛ رويارويي با «ديگريِ» بيگانه كه افق‌هايي تازه براي ذهن آشنازده به ارمغان مي‌آورد. شعرزداي يعني پايش شعر از ارجاع به واقعيت غالب، شعري بِكر كه از معناپردازي‌هاي خوانندگانش دوري مي‌گزيند. شاعر در اين فضاي خنثا جايگاهي ندارد؛ شعر به زبان تعلق دارد، به صداها، تكرارها و سكوت‌ها كه با ظهور بر كاغذ، ماده و چيستي‌شان را به نمايش مي‌گذارند.
چكيده لاتين :
This essay scrutinizes the poetry of avant-garde American writer, Gertrude Stein. Stein’s conception of poetry differs radically from traditions, particularly, Romanticism. She views poetry as a disembodied voice that speaks of experience of language. There is no connection between the poet and the reader; poetry only weaves words together from and to language. To clarify Stein’s poetics in Stanzas in Meditation, this essay utilizes the thought of contemporary French poststructuralist, Maurice Blanchot, with respect to language, ontology, and death. Stein’s poetry is discussed through three Blanchotian concepts: “naming,” “interruption,” and “remembrance.” Stein sees poetry as naming, in which names become nameless. The language that repeatedly names cannot refer to any idea, person, or situation. So poetry experiences “interruption,” the moment of facing the alien, defamiliarizing “other.” Depoeticization means purging poetry from referring to dominant reality; an untouched poetry that detests readers’ interpretations. The poet does not have any place in this neutral space, because it belongs to language, sounds, repetitions, silences, and words that display their matter on the page.
