نقش روايت درماني و خداباوري در آثار نامه نگارانه اريك امانوئل اشميت

Epistolary Works by Eric Emmanuel Schmitt; Narrative Therapy Function and Theism Induction

رهيافت هاي تازه روايت شناسي كه عمدتاً با ساختارگرايي غرب مرتبط است، نشان ميدهد كه در كليّت متن ادبي، اجزا به شكلي كنشگر با يكديگر ارتباط ديالكتيكي برقرار ميكنند كه اين امر دامنۀ پژوهش روايت را وسعت بخشيده و به ديگر رشته هاي علوم انساني از جمله روانشناسي كشانده است. روايت درماني يكي از مكاتب معاصر روانشناسي است كه بخشي از نهضت گسترده علوم انساني و اجتماعي مشهور به تغيير پارادايم را تشكيل مي دهد. نگارندگان اين مقاله تلاش مي كنند با تكيه بر شالوده هاي نظري روايت و نقش آن در آثاري از اريك امانوئل اشميت كه در قالب رمان مراسله اي (نامه نگارانه) نگاشته شده اند به كاركرد نامه نگاري به شكل روايت درماني بپردازند. رويكرد اين پژوهش بررسي تظريه روايت درماني و بررسي اين فرضيه است كه شخصيت هاي اصلي آثار اشميت به مدد نامه نگاري در عمق مواجهه با خود، به خداباوري و در نهايت باور قلبي مي رسند و از اضطراب، تنهايي و استيصال رهايي مي يابند.

New approaches to narratology, which are mostly connected to the western structuralism, arguably suggest that different parts of a literary work on the whole actively make a dialectical relation. This relationship, therefore, expands the narrative research domain and brings into play other field of humanities like psychology. Narrative therapy is one of the contemporary schools of psychology and one of the divisions of the widespread movement called 'changing paradigm' in social sciences and humanities. This article is to evaluate the function of letter-writing as a form of narrative in Eric Emmanuel Schmitt' works by drawing upon its theoretical foundations and significance. The authors also look at the function of letter-writing in the form of narrative as a treatment to anxiety, loneliness and frustration of the main characters in Schmitt' works; those who reach theism and belief deep down of themselves by the virtue of writing letters.