روايت پسامدرنيستي در دو فيلم سينمايي ايراني

Postmodern Narrative in Two Iranian Movies

با تحليل فيلم‌هاي‌ سينمايي، پژوهش‌گران ادبيات مي‌توانند وضعيت فرهنگي جامعه را بكاوند. يكي از انواع روايت‌هاي داستاني، روايت‌هاي پسامدرن است كه از حدود 1960 ميلادي به بعد، در ادبيات غرب ظهور كرد و اندكي بعد از آن نيز در روايت‌هاي سينمايي گسترش يافت. در ايران، در حالي‌ كه وضعيت پسامدرن به امري مسئله‌دار براي ادبيات داستاني درآمده است، به‌نظر مي‌رسد در سينما اين پديده، به شكل روزافزوني در حال گسترش است. از آنجايي كه هنوز به درستي مشخص نيست كه فيلم‌هاي سينماييِ توليد شده با شگردهاي پسامدرنيستي در ايران، ذاتاً روايت‌هايي پسامدرن هستند يا صرفاً رنگ و لعابي تقليدي از شگردهاي پسامدرنيستي دارند، اين پژوهش قصد دارد به بررسي رويكرد‌ها و شگرد‌هاي پسامدرنيستي در دو فيلم سينمايي بپردازد و مشخص كند كه آيا اين متون را مي‌توان روايت‌هاي سينمايي پسامدرنيستي قلمداد كرد يا نه. فيلم-هاي پرسه در مه (بهرام توكلي؛ 1388) و بي‌خود و بي‌جهت (عبدالرضا كاهاني؛ 1391) در اين پژوهش مورد بررسي قرار مي‌گيرند.

Today, in some cases, the cinematic narratives are more popular than fictional narratives, so researchers can explore cultural situation of society by analysing movies. Postmodern narratives are a subdivision of fictional narratives that emerged in 1960s in the Western Literature, and shortly after that, cinematic narratives spread. In Iran, while the postmodern situation has become a problematic issue for fictional literature, it seems that this phenomenon is increasingly expanding in cinema. As too many worthy movies by postmodernist techniques are being produced in Iran, the researchers want to find whether these movies can be considered inherently as postmodern narratives or mere imitations of postmodern techniques, and how it is possible that these postmodernist movies have audience while there is a conflict between tradition and modernity in the Iranian society. This research analyses postmodern approaches and techniques in two Iranian movies.