تأثير آموزش مهارت همدلي بر صلاحيت باليني دانشجويان مامايي

زمينه و هدف: صلاحيت باليني، توانايي انجام وظايف حرفه‌اي و هماهنگي مهارت‌هاي شناختي، ارتباطي و روان حركتي در مراقبت از بيمار است و همدلي يكي از عوامل تأثيرگذار در فرآيند كسب صلاحيت‌هاي باليني است. با توجه به نقش صلاحيت باليني در كيفيت مراقبت‌هاي مامايي، اين مطالعه با هدف تعيين تأثير آموزش مهارت همدلي بر صلاحيت باليني دانشجويان مامايي انجام يافته است. روش بررسي: اين مطالعه كارآزمايي باليني در سال 1394 در مورد 73 دانشجوي مامايي و 438 مادر باردار انجام يافت. جهت سنجش صلاحيت باليني دانشجويان از پرسشنامه صلاحيت باليني استفاده شد كه به دو شيوه خودارزيابي و ارزيابي توسط پژوهشگر (پس از سه بار مشاهده عملكرد دانشجو) تكميل شد. تجزيه تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي كاي‌دو، تي‌مستقل و تي‌زوجي در نرم‌افزار SPSS نسخه 16 انجام گرفت. يافته‌ها: قبل از آموزش از نظر ميانگين نمرات خودارزيابي صلاحيت باليني و ارزيابي پژوهشگر، بين دو گروه تفاوت معناداري وجود نداشت ( P 0/05). بعد از آموزش نيز از نظر نمره خودارزيابي صلاحيت باليني بين دو گروه تفاوت معناداري مشاهده نشد (P 0/05) اما نمرات ارزيابي صلاحيت باليني توسط پژوهشگر در گروه مداخله به صورت معناداري بيش‌تر از گروه كنترل بود (0/05 p). همچنين تفاوت بين ميانگين نمرات خودارزيابي صلاحيت باليني قبل و بعد از آموزش بين دو گروه معنادار نبود (P 0/05)، اما تفاوت ميانگين نمرات ارزيابي صلاحيت باليني توسط پژوهشگر، قبل و بعد از آموزش بين دو گروه معنادار بود (0/05 p). نتيجه‌گيري: آموزش مهارت همدلي روشي مؤثر در افزايش صلاحيت باليني دانشجويان است. ثبت كارآزمايي باليني: IRCT 2016051127855N1