ارتباط بين كيفيت خواب و خودمديريتي در مبتلايان به ديابت نوع دو

زمينه و هدف: اختلالات خواب در بيماران ديابتي نوع دو به علت ايجاد مقاومت به انسولين عامل خطري براي تشديد بيماري به شمار مي‌رود. از اين‌رو بررسي عوامل مؤثر در بهبود خواب بيماران ديابتي يك ضرورت براي مراقبان سلامت است. مطالعه حاضر با هدف تعيين ارتباط بين كيفيت خواب و خودمديريتي در بيماران مبتلابه ديابت نوع دو انجام گرفته است. روش بررسي: مطالعه حاضر از نوع توصيفي مقطعي است. تعداد 170 نفر از افراد مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه‌كننده به مراكز درماني وابسته به دانشگاه علوم پزشكي قزوين در سال 98-1397 به روش نمونه‌گيري در دسترس وارد مطالعه شدند. جهت جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه استاندارد كيفيت خواب Kathy Culpepper Richards و ابزار خودمديريتي ديابت (DSMQ) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و آمار توصيفي/ تحليلي مورد تجزيه‌ و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج نشان داد ميانگين نمره كيفيت خواب مبتلايان به ديابت نوع 2، 25.90 ± 49.89 (دامنه بين 100-0) و ميانگين نمره خودمديريتي 6.80 31.82± (دامنه بين 48-0) بود. نتايج حاصل از آزمون همبستگي پيرسون نشان داد ارتباط معنادار بين كيفيت خواب با خودمديريتي وجود دارد (P 0/05). همچنين مدل رگرسيون خطي گام به گام نشان داد حيطه‌هاي بهداشتي و فعاليت فيزيكي خودمديريتي و متغيرهاي وضعيت تأهل و وزن بيماران تأثير معناداري بر كيفيت خواب آن‌ها داشته است (P 0/05). نتيجه‌گيري: نتايج مطالعه نشان داد افزايش ميزان خودمراقبتي بيماران، استفاده از سيستم‌هاي بهداشتي و مراقبتي، افزايش ميزان فعاليت روزانه و داشتن وزن پايين مي‌تواند به عنوان يك پيش‌گويي‌كننده در بهبود كيفيت خواب بيماران باشد. بنابراين فراهم‌سازي برنامه‌هاي زيرساختي نظير آموزش مداوم و ارايه برنامه‌هاي مراقبتي متناسب با بيماران ديابتي جهت بهبود فعاليت‌هاي خودمديريتي، افزايش فعاليت فيزيكي روزانه، افزايش استفاده از سيستم‌هاي بهداشتي، كنترل وزن ايده‌آل، مي‌تواند در بهبود كيفيت خواب اين گروه از بيماران كه سهم قابل توجهي از بيماري‌هاي مزمن جوامع را به خود اختصاص مي‌دهند، مؤثر باشد.