راﺑﻄﻪ ﺧﻮدﺗﻨﻈﯿﻤﯽ و ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ زﻣﺎن ﺑﺎ اﻫﻤﺎل‌ﮐﺎري ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ در بين دانش‌آموزان دوره متوسطه دوم

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه خودتنظيمي و مديريت زمان با اهمال كاري تحصيلي دانش آموزان دوره دوم متوسطه انجام شد. روش پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل تمامي دانش آموزان مشغول به تحصيل دولتي و غيردولتي شهر بناب در سال تحصيلي ۹۶-۹۵  تعداد ۳۶۳۵ نفر بودند كه بر اساس جدول كرجسي و مورگان ۳۴۶ نفر از آن ها با روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه هاي اهمال كاري تحصيلي سولمون وراثبلوم، پرسشنامه خودتنظيمي در يادگيري بوفاردو همكاران و پرسشنامه مديريت زمان ترومن و هارتلي استفاده گرديد. داده ها با استفاده از آزمون هاي آماري ضريب همبستگي  پيرسون، تحليل رگرسيون چندگانه و تحليل واريانس چند متغيري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج همبستگي پيرسون نشان داد كه بين خودتنظيمي با اهمال كاري تحصيلي رابطه منفي و معناداري وجود دارد. همچنين بين مديريت زمان با اهمال كاري تحصيلي رابطه منفي و معني داري وجود دارد. نتايج رگرسيون چندگانه نشان داد كه در مؤلفه هاي خودتنظيمي تنها مؤلفه ي شناختي به عنوان يك پيش بين معنادار مي تواند اهمال كاري تحصيلي را پيش بيني نمايد و ضرايب رگرسيون مؤلفه ي فراشناختي معنادار نبود. همچنين نتايج نشان داد كه در بين مؤلفه هاي مديريت زمان تنها مؤلفه ي برنامه ريزي بلندمدت به عنوان يك پيش بين معنادار مي تواند اهمال كاري را پيش بيني كند و ضريب رگرسيون مؤلفه ي برنامه ريزي كوتاه مدت معنادار نبود. بنابراين، در زمينه ي اهمال كاري دانش آموزان، اين دو متغير بايستي مورد توجه قرار گيرد.