اثربخشي آموزش هوش معنوي بر سازگاري اجتماعي، ناگويي خلقي و خودشناسي انسجامي در دانش‌آموزان طلاق

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش هوش معنوي بر سازگاري اجتماعي، ناگويي خلقي و خودشناسي انسجامي دانش آموزان طلاق بود. پژوهش حاضر آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش را كليه دانش‌آموزان طلاق مشگن شهر در مقطع متوسطه (دوره اول) در سال 95-1394 تشكيل مي دادند. نمونه اين تحقيق مشتمل بر 32 دانش آموز از جامعه مذكور بود. براي انتخاب نمونه از روش نمونه‌گيري تصادفي استفاده شد.  آزمودني‌ها به طور تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل تقسيم شدند. براي جمع آوري داده ها از مقياس سازگاري اجتماعي، ناگويي خلقي تورنتو و خودشناسي انسجامي استفاده شد. نتايج تحليل كوواريانس چندمتغيري نشان داد كه بين دو گروه دانش‌آموزان آزمايش و گروه كنترل تفاوت معناداري وجود دارد، بدين معني كه سازگاري اجتماعي، ناگويي خلقي و خودشناسي انسجامي دانش‌آموزان گروه آزمايش بعد از آموزش هوش معنوي بهبود يافته است (P 0.001) . بنابراين توجه به اثربخشي آموزش هوش معنوي بر سازگاري اجتماعي، ناگويي خلقي و خودشناسي انسجامي در دانش آموزان از اهميت ويژه اي برخوردار است.