بيماري ساركوپني و راهكارهاي بهبودي: مقاله مروري

اميد به زندگي در سراسر جهان افزايش يافته است و در نتيجه، جمعيت سالخوردگان نيز افزايش مي‌يابد. بدن انسان از 30 سالگي، سالانه حدود 0.1 تا 0.5% توده عضلاني اسكلتي را از دست مي‌دهد كه پس از 65 سالگي شتاب مي‌گيرد. سالخوردگي با كاهش پيشرفت توده عضلاني اسكلتي و قدرت جسماني ساركوپني مشخص مي‌شود. ساركوپني (Sarcopenia) داراي پاتوژنز مولكولي پيچيده‌اي است كه شامل تغييرات مرتبط با سن در عملكرد عصبي عضلاني، جايگزيني پروتيين‌هاي عضلاني و سطح هورمون‌ها و حساسيت به آنها مي‌باشد. وضعيت به‌وجود آمده حاصل يك حالت مزمن التهابي شامل استرس اكسيداتيو و تغيير در فاكتورهاي رفتاري به‌ويژه در وضعيت تغذيه و ميزان فعاليت بدني مي‌باشد. با توجه به تعريف كار گروه ساركوپني سالمندان در اروپا(European working group on Sarcopenia in older people, EWGSOP)، تشخيص ساركوپني با حضور دو فاكتور كاهش حجم عضلاني و ضعف عملكرد عضلات مشخص مي‌شود. افزون‌براين، بيوماركرهاي ساركوپني براي تشخيص زودرس و شناسايي دقيق مكانيزم‌هاي پاتوفيزيولوژي اصلي درگير در توسعه بيماري شناسايي شده است. از آنجايي كه ساركوپني با پيامدهاي مهم سلامتي مانند ضعف، بستري شدن و مرگ‌ومير همراه است، تعدادي از راهكارهاي درماني شامل تمرينات ورزشي، مكمل‌هاي تغذيه‌اي و درمان‌هاي هورموني شناخته شده و استراتژي‌هاي جديد نيز در حال بررسي هستند. در حال حاضر تنها تمرينات فيزيكي تاثيرات مثبتي را در جهت كنترل و جلوگيري از ساركوپني و پيامدهاي منفي بهداشتي آن نشان داده است. بنابراين، مطالعات با طراحي دقيق جهت نتايج بهتر در مورد ساركوپني مورد نياز است. هدف از اين بررسي، مروري بر مطالعات انجام شده در خصوص پاتوژنز، ارزيابي مناسب بيماري و راهكارهاي درمان ساركوپني مي‌باشد.