شناسايي عوامل مؤثر بر ناامني غذايي خانوارهاي روستايي ايران: كاربرد الگوي لاجيت ترتيبي تعميم‌يافته

امنيت غذايي اولين گام و سنگ بنا براي حفظ سلامت فكري، رواني، جسمي و شادابي جامعه است، تا افراد جامعه بتوانند در عرصه‌هاي اقتصادي، فرهنگي، سياسي و اجتماعي به وظايف خود به نحو احسن عمل كنند. كيفيت زندگي مردم شاخص مهمي براي ارزيابي توسعه اقتصادي هر كشوري محسوب مي‌شود و عوامل زيادي از جمله سطوح تغذيه و امنيت غذايي در اندازه‌گيري اين كيفيت نقش بسزايي دارند. بر اين اساس در اين تحقيق امنيت غذايي تعداد 19266 خانوار روستايي در استان‌هاي كشور و تأثير متغيرهاي كمي و كيفي بر اين امر مورد بررسي قرار گرفت. بدين منظور با استفاده از شاخص كالري مصرفي و كاربرد الگوي لاجيت ترتيبي تعميم‌يافته تأثير هر يك از اين عوامل بر شيوع ناامني غذايي در خانواده مشخص گرديد. نتايج نشان داد كه 76 درصد خانوارهاي روستايي داراي امنيت غذايي بوده و تنها 24 درصد از آن‌ها ناامني غذايي را تجربه كرده‌اند. همچنين متغيرهاي تعداد اعضاي باسواد خانوار، سن سرپرست، وضع تحصيلات سرپرست، شغل و تأهل سرپرست، داشتن منزل شخصي، زيربناي منزل، اتومبيل شخصي و ابعاد خانوار داراي تأثير معني‌دار بر ناامني غذايي هستند. همچنين استان كرمان داراي بالاترين امنيت غذايي و كرمانشاه داراي كم‌ترين امنيت غذايي از لحاظ مصرف كالري است. ازآنجايي‌كه دو گروه پرخطر جامعه ازنظر مصرف كالري شناسايي شدند پيشنهاد مي‌گردد كه سياست‌هاي هدفمند درست براي به تعادل رسيدن اين دو گروه و اصلاح الگوي مصرف اعمال شود.