بررسي رابطه بين پايبندي مذهبي و رضايت از زندگي

بدون عنوان

مذهب سيستم سازمان يافته‌اي است از باورها شامل ارزش‌هاي اخلاقي، رسومات، مشاركت در جامعه ديني براي اعتقاد راسخ تر به خدا يا يك قدرت برتر است. پايبندي مذهبي يا مذهبي بودن به درجه باور يا پايبندي به اعتقادات و اعمال يك مذهب نظام مند اطلاق مي شود. رضايتمندي از زندگي بيانگر ميزان ارضاي تمايلات و نيازهاي اساسي انسان است. رضايتمندي را مي‌توان به عنوان ارضاي نيازهاي اساسي و تلقي مثبت و احساس خوشايند افراد به قلمروهاي مختلف زندگي بيان كرد. هدف مقاله حاضر بررسي رابطه بين پايبندي مذهبي و رضايت از زندگي در دانشجويان متأهل دانشگاه آزاد اسلامي واحد قوچان كه در سال تحصيلي 93-92 مشغول به تحصيل هستند مي‌باشد. دادههاي پژوهش از 278 نفر آزمودني گردآوري شده است كه براساس نمونه گيري در دسترس انتخاب شده اند. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش، پرسشنامه پايبندي مذهبي جان بزرگي (1388) و پرسشنامه رضايت از زندگي (swls) دينر و همكاران (1985) بوده است. براي تحليل نتايج از روش همبستگي پيرسون استفاده شد. يافته‌هاي بدست آمده از اين تحقيق نشان داد كه بين پايبندي مذهبي و رضايتمندي زندگي رابطه مستقيم معناداري وجود دارد.

not abstract