نقد ديدگاه مفسران پيرامون آيات دال برعدم نزاهت بيان خداوند در قرآن

نزاهت بيان به معناي پيراسته بودن واژگان از بدزباني و سخن ناهنجار است كه شنيدن آن باعث آزردگي خاطر مخاطب مي‌شود. آنچه در بين علما و مفسران رايج است اين است كه خداوند والاترين محتوا را با الفاظي زيبا و جذاب در قرآن بيان كرده تا جايي كه حتي در بيان ناگوارترين مطالب، در عين صراحت ورسايي با رعايت تمام موازين ادبي و اخلاقي، پيام خود را ارائه داده و از نزاهت دور نمانده است. اما شاهد آياتي در قرآن هستيم كه در ظاهر امر و مطابق با ادبيات عرب و فهم كاربران، در آن‌ها نزاهت رعايت نشده و در گام اول چنين به نظر مي رسد كه اين مفردات قرآني حاوي ‌نوعي توهين و تخريب است. مقاله حاضر با روش توصيفي و كتابخانه ابتدا نظر مخالفان عدم نزاهت بياني و استدلالات آنها را بررسي و نقد مي كند و سپس با گردآوري نظر مفسراني كه اين الفاظ را دال بر تحقير و توهين مي دانند و نقد و بررسي دلايل آنها به اين نتيجه مي رسد كه، با در نظر گرفتن تمام استدلالات و توجيهات مفسران و فارغ از پرداختن به ماهيت، صفات و ويژگيهاي مخاطبان و استحقاق آنان براي چنين كاربري، و با توجه صرف به گوينده و كاربر اين الفاظ يعني خداوند متعال كه مجمع اتم و اكمل صفات جلاليه و جماليه است، چنين برداشت مي شود كه نفس چنين كاربري از جانب ذات اقدس الهي دلالت بر ترجيح و اولويت «صراحت بيان» در مقابل «نزاهت بياني» است.