ارتباط كمال‌گرايي و نشانه‌هاي اضطراب اجتماعي با ميانجي‌گري شفقت‌به‌خود در دانشجويان دانشگاه شاهد

هدف: پيش‌ بيني اضطراب اجتماعي به‌ وسيله ‌ي متغيرهاي متعدد روان‌شناختي ازجمله كمال ‌گرايي انجام شده است. هدف پژوهش حاضر، بررسي ارتباط بين كمال‌گرايي و اضطراب اجتماعي با در نظر گرفتن نقش واسطه‌اي شفقت به خود بود. روش: روش پژوهش از نوع همبستگي بود. جامعه ‌ي موردنظر، دانشجويان سه مقطع كارشناسي، كارشناسي‌ارشد و دكتراي دانشگاه شاهد تهران بودند كه از ميان آن ها 226نفر به‌ عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش دربرگيرنده‌ي پرسشنامه‌ي اضطراب اجتماعي (ليبوويتز، 1987)، مقياس كمال‌گرايي چندبعدي (فراست، 1990) و مقياس شفقت به خود (نف، 2003) بوده است و داده‌هاي گردآوري‌شده با استفاده از نرم‌افزارهاي SPSS23 و AMOS18 مورد تحليل قرار گرفتند‌. يافته​ها: يافته‌ها نشان داد كه بين كمال‌گرايي و نشانه‌هاي اضطراب اجتماعي ارتباط معناداري وجود دارد؛ به‌گونه‌اي كه طبق مدل ساختاري فرضي كمال‌گرايي با ضريب استاندارد 0/67 اضطراب اجتماعي را پيش‌ بيني كرد. هم‌چنين نتايج اثرات ميانجي حاكي از آن بود كه اثر كمال‌گرايي با ميانجي‌گري شفقت‌به‌خود داراي ضريب استاندارد 0/16- است كه در سطح 0/20 معني دار بود. نتيجه‌ گيري: يافته‌ هاي پژوهش حاضر، ارتباط بين كمال ‌گرايي و اضطراب اجتماعي و نقش متغير شفقت‌به ‌خود را در ميانجي‌گري بين كمال‌گرايي و اضطراب اجتماعي آشكار ساخت. بدين‌سان مي‌توان در گستره ‌ي روابط درون‌فردي و بين‌فردي، مسائل تربيتي، خانوادگي و نيز درماني به متغيرهاي ياد شده توجه نمود.